Αντί- Editorial

IN MEMORIAM ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ (1945-2014)

Την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014, έσβησε σε ηλικία 69 ετών η Δέσποινα Μουρατίδου, Παθολόγος Ογκολόγος, Διευθύντρια στο Θεαγένειο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.

Η Δέσποινα Μουρατίδου γεννήθηκε στον Καστανά Θεσσαλονίκης το 1945 από Ποντίους γονείς. Από το 1964 έως το 1971 σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πήρε πτυχίο τον Μάρτιο 1971, διδακτορική διατριβή  το 1977 και ειδικότητα Παθολογίας στη Β΄ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1975 άρχισε να εργάζεται στην Παθολογική Κλινική του Θεαγενείου Νοσοκομείου, υπό την διεύθυνση του Καθ. κ. Λάζαρου Μπούτη. Το διάστημα 1978-1980 εξειδικεύτηκε στην Παθολογική Ογκολογία στο Αντικαρκινικό Κέντρο ESSEN Δυτικής Γερμανίας, όπου είχε σαν κύρια απασχόληση την Κλινική Ογκολογία και Χημειοθεραπεία. Συνέχισε σαν Επιμελήτρια Παθολογίας μέχρι τον Σεπτέμβριο 1990 και σαν Διευθύντρια Παθολογίας έκτοτε. Την 1η Ιανουαρίου 1991 έγινε Διευθύντρια του Γ΄ Τμήματος Κλινικής Ογκολογίας-Χημειοθεραπείας το οποίο οργάνωσε εξ αρχής και όπου συνέχισε να εργάζεται αδιαλείπτως μέχρι την συνταξιοδότησή της τον Δεκέμβριο 2010.

Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας  Παθολόγων ΟγκολόγωνΕλλάδας, της Ελληνογερμανικής Ιατρικής Ένωσης Βόρειας Ελλάδας και της Ελληνικής Γυναικολογικής Εταιρείας Έρευνας και Θεραπείας του Καρκίνου. Υπήρξε μέλος της European Society for Medical Oncology (ESMO) και της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης. Ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου Ογκολογίας. Διετέλεσε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας του Καρκίνου 2004-2008, πρόεδρος του Επιστημονικού συμβουλίου του Θεαγενείου από το 2006-2008, και Διευθύντρια Παθολογικού Τομέα το 2008.

Η Δέσποινα Μουρατίδου είχε έντονη συγγραφική και επιστημονική δραστηριότητα. Πήρε μέρος στη συγγραφή 22 βιβλίων σχετικά με τον καρκίνο, ήταν συγγραφέας πλήθους επιστημονικών δημοσιεύσεων σε ξένα και Ελληνικά Περιοδικά, συμμετείχε στην εκπόνηση διδακτορικών διατριβών, οργάνωσε πλήθος Συνεδρίων, Σεμιναρίων, Ημερίδων. Εκπαίδευσε στο Γ΄ τμήμα Κλινικής Ογκολογίας και Χημειοθεραπείας, που διηύθυνε, 30 ειδικευόμενους στην ειδικότητα της Παθολογίας και μετεκπαίδευσε 8 επιμελητές Παθολογίας από άλλα νοσοκομεία της Βόρειας Ελλάδας. Συμμετείχε σε εκατοντάδες στρογγυλές τράπεζες ως εισηγήτρια και ως πρόεδρος και σε πολλά μετεκπαιδευτικά μαθήματα Κλινικής Ογκολογίας. Συμμετείχε σε πάνω από 300 Διεθνή και Ελληνικά συνέδρια, όπου και ανακοίνωσε πάνω από 200 επιστημονικές εργασίες.

Βραβεύτηκε από το 5^ο Διεθνές Συνέδριο Μελανώματος με το 1^ο Βραβείο «John Ioannovits» και από το δήμο Κουφαλίων την «ημέρα της γυναίκας» το έτος 2000 για την κοινωνική της προσφορά.

Στα βιογραφικά της που κατέθετε σε δημόσιες και επιστημονικές υπηρεσίες πάντα τελείωνε με την φράση: “…Εργάστηκα όλα τα χρόνια με σεβασμό και αγάπη στον άρρωστο…”

Η Δέσποινα Μουρατίδου έφυγε λαβωμένη από την ίδια αρρώστια που τόσα χρόνια πολέμησε. Ήταν η προσωποποίηση του θάρρους, της εργατικότητας και της ανατροπής. Ενσάρκωση της περηφάνιας και της ειλικρίνειας. Αντίπαλη στο ψέμα και στη μετριότητα. Έφυγε πικραμένη από τα ψέματα που άδικα ήθελαν να λεκιάσουν την καθαρή παρουσία της. Όμως, ήταν συγχωρητική, μεγαλόκαρδη, αρχόντισσα, γνήσια Πόντια. Έδινε πάντα τέλος σε μίζερες αντιπαλότητες και έβαζε νέες αρχές σε δημιουργικές σχέσεις. Ήταν τίμια και τιμούσε τους τίμιους. Πάντα ευγνώμων στη ζωή, στους δασκάλους της, στους φίλους της, στους συνεργάτες της.

Η πρώτη και μεγαλύτερη προτεραιότητά της ήταν ο άρρωστος. Δεν ξεχώριζε κανένα. Δεν ξεχνούσε την ανάγκη κανενός. Βοηθούσε με κάθε τρόπο τους φτωχούς και αναξιοπαθούντες. Πιστή και ευλαβής. Γεμάτη χαρίσματα που την έκαναν να ξεχωρίζει. Προσωπικότητα που στόλιζε την Ιατρική, την Ογκολογία, το Θεαγένειο, της Ελληνική Εταιρεία Ερεύνης του Καρκίνου, την Ελληνική Εταιρεία Παθολόγων Ογκολόγων. Αποδεκτή από τους πάντες στο χώρο της. Αγαπητή, με φίλους σε όλο το Πανελλήνιο.

Έδειχνε πάντα ατέλειωτο ζήλο για τη δουλειά της. Ακάματη, δεν σταματούσε λεπτό το δημιουργικό της έργο. Ήταν φιλόξενη, άνοιγε πάντα το σπίτι της και συνεχώς δώριζε δώρα^. χαρά της η χαρά των φίλων της.

Η αρρώστια γονάτισε το σώμα της, αλλά όχι την γενναία ψυχή της. Γνώριζε μέχρι τέλους πού πήγαινε και βάδιζε με θάρρος, με πίστη και με ελπίδα. Περήφανη και αξιοπρεπής. Στο τέλος “πέταξε”. Πήγε να βρει τους αγαπημένους της που τόσα χρόνια υπηρέτησε. Πήγε να βρει τους γονείς της, τα αδέλφια της, τους δασκάλους της. Και πρώτα και καλύτερα πήγε να βρει τον αγαπημένο της Γέροντα Παΐσιο που ήταν κοντά του στα δύσκολα χρόνια της αρρώστιάς του και που τον ένοιωθε τόσο κοντά της στις δύσκολες τελευταίες στιγμές της.

Όλοι μαζί τώρα, μάλλον πανηγυρίζουν μπρός τον Θρόνο του Δεσπότη!

Από τον Χ. Ανδρεάδη

Παθολόγο Ογκολόγο