Η νεαρή είναι ενθουσιασμένη. Εκπονεί το διδακτορικό της, θαυμάζει τις προσπάθειες κάποιων ΜΚΟ για ξενώνες, κατ’ οίκον νοσηλεία, ιατρεία πόνου. Η ανάπτυξη της ανακουφιστικής φροντίδας, λέει, είναι δείκτης πολιτισμού…
Μιλώ χαμηλόφωνα, ασθμαίνοντας σχεδόν: τα “τέλη του Βίου”, όποιας θρησκείας η δόγματος, όποιας κοινωνικής θέσης και ηλικίας παραμένουν μια εμπειρία ματαίωσης, πόνου και εξευτελισμού…Η ευχετήρια ή παρακλητήρια αποστροφή της Εξόδιας Ακολουθίας…τέλη Χριστιανά ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά είναι μακριά νυχτωμένη.
Όπως ισχυρίζεται ο Βύρων καθένας πεθαίνει απών∙ και πάντα μόνος, συμπληρώνω.
-Είστε προκατειλημμένος!
Δεν απαντώ, τι να πω∙ περιπλανιέμαι …η απροσμέτρητη Βία των γιατρών προστιθέμενη στην Οδύνη της αρρώστιας∙ συνεχείς παρακεντήσεις, καθετηριασμοί, στομίες με όζουσες σακούλες κολλημένες όπως βδέλλες στα σώματα, πόνοι όπως μαχαίρια, όπως μυριάδες βελόνες, όπως μέγγενη, η κοιλιά όπως ασκί ξεντωμένο, η δυσκοιλιότητα, η έλλειψη αέρα και το απατηλό οξυγόνο… Η νεαρή επιμένει: μα αυτά που περιγράφετε συμβαίνουν μέσα στο νοσοκομείο, ενώ σε ξενώνες ή στο σπίτι θα είναι αλλιώς…
Τι να πω; Έχει εν μέρει δίκιο, όμως πόσοι σήμερα μπορούν να τελειώσουν στο δικό τους κρεβάτι; Πόσοι επιλέγουν το σπίτι τους και πόσοι οικείοι αντέχουν ψυχικά ή οικονομικά όλον αυτόν τον Κρανίου Τόπο; Πόσες δομές υποστηρίζουν τέτοιες επιλογές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με την αποθέωση του Ιδιωτικού και Κερδοφόρου; Πόσοι κάθε μορφής απόκληροι δεν έχουν αυτήν ή την άλλη επιλογή;
Πάλι δεν απαντώ∙ ανατρέχω: όλο αυτό το μακελειό που θα ξετυλιχτεί σε κάποια φάση της αρρώστιας που θεωρώ κοινότοπο να ονοματίσω, ποιος το ξέρει πριν αρχίσουν να τεμαχίζουν το κορμί και την ψυχή του; Και αν το έχει δει σε άλλους, φαντάζεται πως θα ‘ρθει και η σειρά του; Και αν το ήξερε και δεν το είχε διανοηθεί, πώς το αποδέχεται ή και το επιζητεί, όταν ήρθε η σειρά του; Είναι τόσο γλυκιά η ζωή ή πάντα γελιόμαστε πως πίσω από το επόμενο, το μεθεπόμενο ακρωτήρι της τρικυμίας, επιτέλους να! το λιμάνι; …και πίσω του η ενδοχώρα μιας αναβίωσης, μιας παράτασης ανεκτής έστω…
Η παραβίαση όλων των φυσικών φραγμών∙ ένα σώμα γεμάτο τρύπες διάσωσης -από τι, με επιστροφή πού; Χάσματα στο δέρμα για ανακούφιση του Πάθους που φουσκώνει όπως άδειο σακί: καθετήρες, φλέβες τρυπημένες, παροχετεύσεις απεκκρίσεων… Ύστερα: ο Βιασμός της ενδοφλέβιας σίτισης, της πίεσης για σίτιση ενός σώματος, ένας εγκέφαλος που αηδιάζει, που αρνείται να φάει για λόγους που μόνο αυτός γνωρίζει -“μα θα κάνω εμετό!…προσπάθησε! μια μπουκιά ακόμη…σώματα που ποτίζονται και ταϊζονται μάταια χωρίς ορίζοντα. Ακόμα: τα αμέτρητα δισκία που μετατρέπουν την κάθε μέρα σε διατεταγμένη υπηρεσία εφαρμογής προγράμματος θεραπείας, χωρίς απόκλιση. Παραπέρα: απόπειρα εξαφάνισης κάθε σημείου που προδίδει Ζωή∙ διέγερση, πόνος, ανησυχία, αϋπνία. Μια πολύμορφη καταστολή.
Η Βία της αφιλτράριστης ενημέρωσης για την κακή εξέλιξη, η μαχαιριά της εγκατάλειψης “αφού δεν υπάρχει τίποτε να γίνει πλέον” αλλά και η στανική επιμονή να στάξουμε ακόμα μια δηλητήρια ευκαιρία στο σώμα μήπως και… Ακόμα: ο πολυτραυματίας, διάτρητος, εγκλωβισμένος στο κρεβάτι της εντατικής… Ακόμα: η ψυχιατρική Βία∙ παραλαβή “οριακά υγιών” και σίγουρη παράδοση “ζόμπι συνετισμένων”με ψυχοφάρμακα, εγκλεισμούς, γκουλάγκ ή λευκά κελιά, εκκενώσεις μεγαβολτάζ. Ακόμα: η θεραπευτική περιφρόνηση στον άπορο, από κούνια ή πλούσιο έμπορο κατεστραμμένο∙ στον αλλόθρησκο, τον οικονομικό μετανάστη νόμιμο ή λαθραίο, τον φυγάδα, τον ανασφάλιστο, τον άνεργο, τον φτωχό υπερήλικο. Ακόμα: η άρνηση θεραπείας στον ποινικό κρατούμενο, τον ειδεχθή φονιά, τον μικροκλέφτη ή τον έμπορο ναρκωτικών∙ στον ίδιο τον καταδικασμένο για βιασμό.
Από τον Αλέξανδρο Αρδαβάνη,
Παθολόγο Ογκολόγο, ΑΟΝΑ “Άγιος Σάββας”
Αλλά και: η Βία της απαράκαμπτης Γραφειοκρατίας τις στιγμές του πανικού του γιατρού που παλεύει να ανασύρει τον αιφνίδιο θάνατο από την ανυπαρξία. Η εξόντωση κάθε Δημόσιου, η αποθέωση όποιου Ιδιωτικού. Η διαβολεμένη ροή Πόρων όπου προσδοκία Κέρδους χωρίς Κόστος. Οι άνωθεν εντολές “άνευ ετέρας” στον καταπτοημένο μεσήλικο γιατρό…οπωσδήποτε περιστολή δαπανών και σπατάλης πάση θυσία!
Το δάχτυλο του ανεπάγγελτου Υπουργού – Καθηγητού Πανεπιστημίου πάντως- να κουνιέται απειλητικά μπροστά στα μάτια του γιατρού, ακύρωση μιας διαδρομής χωρίς μάρτυρες, χωρίς καταγραφή -και προειδοποίηση για κάποιες στραβοτιμονιές που θα ελεγχθούν αν συνεχίσει να προκαλεί την Εξουσία….με βρόμισες ζωή με βρόμισες… Ο γιατρός εκ προοιμίου ηττημένος απέναντι στη συμπαγή παράταξη των Ρυθμιστικών Μηχανισμών∙ με εξαερωμένες όλες τις κόκκινες γραμμές που έσυρε πίσω από την πλάτη του η νιότη. Ένα όργιο Βίας και σαδισμού, κάποτε έως και μαζοχιστικά επιζητουμένη. Μια εμμονική εξάρτηση Θύματος και Θύτη σε ρόλους εναλλασσόμενους. Μια λέξη εύστοχη γυρεύω τόσα χρόνια για το Αφύσικο, το Εκτρωτικό, το Διεστραμμένο. Σήμερα, χάραμα κατέπλευσε επιτέλους στο τρικυμισμένο μυαλό: Μοντέρνα Ιατρική. Μαζί της η διεσταλμένη εκδοχή της, η ναυαρχίδα: η Κοινωνία των ανθρώπων, από το τοπικό στο υπερτοπικό∙ από τη γειτονιά στην πόλη, στη χώρα, την Ήπειρο, τον Πλανήτη.
Πού βρέθηκα πάλι νυχτιάτικα; Πώς έφτασα τριάντα πέντε χρόνια μετά, από τον όρκο του Ιπποκράτη να παραπατάω ανάμεσα στο τεφτέρι του μπακάλη της παλιάς γειτονιάς μου και τους γιγάντιους σέρβερ του Foreign Office, του State Department, του Κρεμλίνου, του Πεκίνου; Τον τερατώδη υπερυπολογιστή της Global Government;
Πώς μοιάζουν έτσι η απροσμέτρητη Βία της Ιατρικής και η αποτρόπαιη Βία των Ταγών; Των Πολιτικών Αρχηγών, των Προέδρων, των Οικονομολόγων Καθηγητών στο MIT,στο Harvard, στη Bundestag, στο Champs Elysees, στο Lomonosof; Πώς δεν είχα προσέξει τις αναλογίες, την ανατριχιαστική πανομοιότητα εκείνου του κρίσιμου κλάσματος Γιατρών, Οικονομολόγων, Πολιτικών, Δικαστών και Στρατιωτικών που ενδημεί στα κάθε λογής Επιτελεία;
Αν τραβηχτείς πιο πέρα, όχι πιο πάνω, αυτό ποτέ δε γίνεται –ποιος είσαι συ να πετάς ψηλά χωρίς άδεια αεροπλοϊας από το Κράτος; Πιο πέρα, άκρη άκρη έξω από το πανδαιμόνιο της ζωής, κάνε ό,τι γουστάρεις αρκεί να μην εμποδίζεις, να μην απειλείς, να μην απειλείσαι. Αν βγεις λίγο έξω από τα όρια τότε μπορεί να τα δεις διάφανα όλα αυτά, όπως νερό απεσταγμένο σε κρυστάλλινο ποτήρι.
Και άκου μικρούλα εσύ, ευαίσθητη που αναρωτιέσαι και ελπίζεις: όχι μόνο στα νοσοκομεία η Βία και οι Βιασμοί, αλλά παντού, μέσα σε κάθε κύτταρο αυτής της κοπριάς που ονομάστηκε Κοινωνία ανθρώπων αλλά πάντα ήταν συμπίλημμα αντιπάλων κοπαδιών λύκων πεινασμένων σε πραγματικούς, προφασισμένους ή εικονικούς χειμώνες.
Μέρες Πολέμου στη γειτονιά μας. Μνημονίων και Ακύρωσής τους, υποταγής και εξέγερσης, μέρες μαχών όλων εναντίον όλων. Μέρες κρωξιές …να τελειώνουμε με τους απόμαχους και τις συντάξεις τους, τους άνεργους με τα επιδόματά τους, όλα τα εμπόδια στην ανάπτυξη ή …ετοιμόρροπος είναι ο κόσμος, δεν επισκευάζεται και δε μας αφορά, άσε τον να πέσει να ξαναχτίσουμε σύμφωνα με τη νομοτέλεια, έναν αταξικό παράδεισο… Γύπες και κουρούνες γύρω παντού.
Μέρες που δεν ξεχωρίζεις αν προσδοκάς ή φοβάσαι. Μήπως το Φυσικό είναι η πρωταρχική αντιστράτευση, η δράση κόντρα στην Αδράνεια; Η Βία μαμή απέναντι στον Πρωταρχικό Βιασμό; Είμαστε ό,τι υπήρξαμε πριν υπάρξουμε. Είμαστε εκμαγεία της αρχέγονης μήτρας.
Και πριν πεις πως πάλι το παρατραβάω, πριν με κατατάξεις, πριν συναντηθούμε αντίπαλοι ή τάχα φίλοι, διάβασε Ιστορία.
