Έμαθα να τρέχω όταν ήμουν στη Βοστώνη. Πριν από εκεί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα τρέχω περισσότερα από 100 μέτρα. Εκεί όμως βλέποντας τους περισσότερους να τρέχουν, ένιωθες “υποχρεωμένος” να προσπαθήσεις κι εσύ. Έτσι την πρώτη μέρα έτρεξα δύο λεπτά, τη δεύτερη πέντε και κάπως έτσι έφτασα να τρέχω 10 χιλιόμετρα.
Η σκέψη να τρέξω μαραθώνιο δεν μου πέρασε σοβαρά από το μυαλό ποτέ. Βλέποντας πόσο δύσκολο είναι να τρέξεις πάνω από 10 χιλιόμετρα, θαύμαζα αυτούς που έτρεχαν ημιμαραθωνίους, ενώ ο μαραθώνιος απλά ήταν κάτι αδιανόητο.
Κάποια στιγμή μετά από χρόνια με την παραίνεση του κουμπάρου μου ξεκίνησα προπόνηση για τον Κλασικό Μαραθώνιο στην Αθήνα. Προσπάθησα να το αποφύγω, είπα δεν προλαβαίνω σε έξι μήνες, θα τρέξουμε τον επόμενο χρόνο, ας πάμε στης Θεσσαλονίκης να είμαστε κοντά. Ευτυχώς δεν με άκουσε και επέμενε να το προσπαθήσουμε γιατί αμέσως μετά ήρθε η πανδημία, όπου όλα ακυρώθηκαν, μετά έμεινα έγκυος και μετά έσπασα το πόδι μου. Οπότε πραγματικά αν δεν έτρεχα τότε δεν θα είχα τρέξει τελικά ποτέ. Ένα σπουδαίο μάθημα για να μην αφήνω για αργότερα αυτό που μπορώ να κάνω τώρα.
Η προετοιμασία για το μαραθώνιο απαιτεί τεράστια προσπάθεια, κόπο, γερά νεύρα, συγκέντρωση, άπειρο χρόνο (δυσεύρετο για μία εργαζόμενη μητέρα) και αρκετό ψυχαναγκασμό. Γενικά νομίζω κάποιος που τρέχει πρέπει να είναι λίγο ψυχαναγκαστικός. Γιατί έχουμε τόσα πράγματα να κάνουμε αντί να ζοριστούμε που πολύ εύκολα μπορεί κάποιος θα αποφασίσει να το αποφύγει και να κάνει κάτι πιο ευχάριστο.
Η σωστότερη απόφαση που πήρα ήταν να τρέξω στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Το κλίμα και η ενέργεια μαγική. Η διοργάνωση υπέροχη. Παντού κόσμος να σε εμψυχώνει και να σε ενθαρρύνει. Δύσκολος βέβαια. Ο προπονητής μου, ο Γιάννης Κουρκουρίκης με είχε προετοιμάσει. Όπως ακριβώς τα είχε περιγράψει. Στα 30 χιλιόμετρα βρίσκεις ένα τοίχο, και πρέπει μέσα στην τρομακτική κούραση και τον πόνο να βρεις τρόπο να τον ξεπεράσεις. Ακριβώς τότε ζορίστηκα κι εγώ. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω ούτε ένα ακόμη μέτρο. Τότε πήρα τηλέφωνο το γιο μου κλαίγοντας ότι δεν αντέχω άλλο. Εκείνος μου είπε ότι θα τα καταφέρω, να κάνω λίγη υπομονή και θα φτάσω. Αυτό μου έδωσε τη δύναμη να προχωρήσω και να τερματίσω με τρομερή συγκίνηση στο Καλλιμάρμαρο. Μία στιγμή που περίμενα και ονειρευόμουν κάθε φορά που έτρεχα τους προηγούμενους μήνες, κάθε φορά που έπρεπε να σηκωθώ και να τρέξω μέσα στη ζέστη, κάθε Κυριακή που έπρεπε να ξυπνήσω από τα χαράματα να τρέξω για 3 ώρες, κάθε φορά που λαχάνιαζα, κάθε φορά που πονούσα.
Το να τρέξει κανείς μαραθώνιο είναι πραγματικά μία εμπειρία ζωής που σου διδάσκει ότι μπορείς να πετύχεις ότι θέλεις αρκεί να προσπαθήσεις πολύ. Ωστόσο μία πολύ δύσκολη εμπειρία. Ίσως ότι πιο δύσκολο έχω κάνει στη ζωή μου. Ωστόσο το τρέξιμο λίγων χιλιομέτρων είναι κάτι που αξίζει κανείς να το δοκιμάσει. Η ευφορία που αισθάνεσαι μετά, η δύναμη, η αισιοδοξία είναι πολύ ιδιαίτερα συναισθήματα. Αδειάζει το μυαλό, σε ηρεμεί, σου διώχνει τις κακές σκέψεις, τους προβληματισμούς. Σε κάνει να αισθάνεσαι ότι η ζωή είναι υπέροχη. Παράλληλα, κάνεις και κάτι για τον εαυτό σου, για την υγεία σου, που συχνά παραγκωνίζουμε στην καθημερινότητά μας.
