Θάψιμο, σπόροι, πηγές και πότισμα, σε online σύνδεση με την Web Αcademy της ΕΟΠΕ: ανάπτυξη ηγετικών δεξιοτήτων. Αθήνα, Οκτώβριος 2018.

…μα μη με χώσετε βαθιά…

Στις 24/2/2017 στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς, γίνεται μια εκδήλωση/παρουσίαση, του ζωγράφου Χρ. Μποκόρου (καλού φίλου της ΕΟΠΕ). Προλογίζει ο ακαδημαϊκός Αγγ. Δεληβορριάς (μέλος της Δ.Ε. του μουσείου, αποθανών τον 4/2018) και συνεχίζουν, ο δημοσιογράφος, πολιτικός Ν. Ξυδάκης (τέως υπουργός πολιτισμού), ο συγγραφέας Κ.Κουτσουρέλης και ο δημοσιογράφος, συγγραφέας Π. Μπουκάλας (επίσης καλός φίλος της ΕΟΠΕ).

Ξαφνικά, ένα κουδούνισμα κινητού διακόπτει την ομιλία του Παντελή Μπουκάλα. Ευγενής ο ομιλητής απευθύνεται στην κάτοχο: Κυρία μου, μην το πάρετε ως προσβολή, αλλά μου δίνετε μια καλή αφορμή να ευθυμήσουμε, έτσι θα σας πω μια μαντινάδα τση Κρήτης: σάν αποθάνω βάλτε μου το κινητό στο μνήμα, μα μη με χώσετε βαθιά, γιά δε θα νέχω σήμα.

Η μαντινάδα όντως αποπνέει μια μεταφυσική αγωνία. Το θάψιμο του σώματος βαθιά – η ψυχή βαθιά παραπέμπει αλλού – στα 3 μέτρα, κατά έναν εν ενεργεία, σύντεκνο υπουργό πράγματι, βλάπτει σοβαρά την επικοινωνία με το πέραν του θανάτου.

Αναφορά στο θάψιμο, με σπόρους αυτή την φορά, είχαμε αυτές τις μέρες και από άλλο υπουργό, παραιτηθέντα όμως. Εδώ οφείλουμε να παραθέσουμε σωστά την πηγή, τον στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου: και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, ξεχάσατε όμως ότι ήμουν σπόρος.

Όλα αυτά είναι εξαιρετικά επίκαιρα, δεδομένου ότι την Κυριακή 14/10/2018 στις εκκλησίες μας, ανεγνώσθη η ευαγγελική περικοπή του σπορέως, από την κατά Λουκάν αναφοράν. Την παραβολή αυτή, ανέλαβε να την εξηγήσει ό ίδιος ο Χριστός.

Η διαφορά με τις ερμηνείες των προηγούμενων –υπουργών, επωνύμων ή ανωνύμων ποιητών είναι μεγάλη. Ο σπόρος είναι ο Θείος Λόγος. Την τύχη του σπόρου την καθορίζουμε εμείς με τις προσωπικές μας επιλογές. Αν καρπίσει ή καταστραφεί, φροντίζει η ελεύθερη βούληση του καθενός για το πως θα υποδεχτεί τον σπόρο και συνεπώς είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη.

Εδώ στις πιθανές εκδοχές/εκβάσεις της σποράς, αντίθετα με την τρέχουσα κοσμική αντίληψη, δεν έχουν ρόλο οι άλλοι, το πως δηλαδή διαμορφώνουν το περιβάλλον. Καμμιά δικαιολογία.

Στην σωτηρία, ο σπόρος καρπίζει ως προσωπική μας υπέρβαση για το καλό του συνόλου. Αν στην πορεία αυτή, έχουμε συμπαραστάτες, τους ευγνωμονούμε και συνεχίζουμε. Στην απώλεια, την καταστροφή, δεν ψάχνουμε για φταίχτες κάπου αλλού πέρα από εμάς.

“Η κόλαση δεν είναι οι άλλοι, είναι ο εαυτός σου”.Ludwig Wittgenstein.

Προσοχή, γιατί ο άρχων του σκότους/της κολάσεως κατά τον Π.Κοροβέση, είναι ένας αχάριστος ηγέτης που βασανίζει τους οπαδούς του, τους αμετανόητους αμαρτωλούς.

Αν δείτε την μεταβυζαντινή τοιχογραφία της κολάσεως στον πρόναο της εκκλησίας των Ταξιαρχών, στις Μηλιές του Πηλίου, θα σας κοπεί το αίμα.

Συμμετέχοντας στις 3/10/2018, στην Web Academy της ΕΟΠΕ ανάπτυξη ηγετικών δεξιοτήτων, μπερδεύτηκα. Ψάχνω να βρω το μυστικό του. Επικίνδυνα πράγματα.

Προφανώς σκέφτεται out of the box, δεν συμμερίζεται το συμμετοχικό πρότυπο ιδεών, αρχών και αξιών της εμπνευσμένης ηγεσίας, της συστράτευσης και της φροντίδας για τους υφιστάμενους, όπως μας το ανάλυσε ο καθηγητής Δ. Μπουραντάς. Άρχει όμως και είναι αποτελεσματικός, ίσως όσο του το επιτρέπουμε, δέσμιοι των επιλογών μας και όσο εμείς, δεν διαλέγουμε τα αφεντικά μας.

Μένει τώρα το πότισμα. Λειτουργώντας συνειρμικά, οι στίχοι του τραγουδοποιού Θ. Παπακωνσταντίνου, από το τραγούδι: είχα τον κήπο της Εδέμ, μπορούν αν θεωρηθούν ως μια παραλογή της ευαγγελικής περικοπής. Εκεί, ο ποιητής αντί να ποτίζει δένδρα (ριζωμένες ιδέες 😉 όσο νερό του αναλογεί, προτιμά να το ρίχνει σε μια αχόρταγη γλάστρα, που μάλιστα τον κοιτάζει με αναίδεια και έχει την φιλοδοξία ο σπόρος που έχει μέσα της, να γίνει μια περικοκλάδα που θα τυλίξει, αλλά και θα γλυκάνει τον κόσμο όλο. Και ο ποιητής λυγίζει.

Δύσκολες αποφάσεις. Αν χρειασθούμε βοήθεια μπορούμε να καταφύγουμε στο coaching; Γιατί αμετάφραστο; Πρώτον, γιατί κατά την Ειρ. Νικολαΐδου, εισηγήτρια του σχετικού θέματος στο ίδιο σεμινάριο της ΕΟΠΕ, δεν έδωσε λύση στη μεταγλώττιση ούτε ο καθηγητής Γ. Μπαμπινώτης και δεύτερoν όπως έχουμε ξαναπεί, γιατί we all know English.

Το coaching, είναι κατά βάσιν, μια ατομική συμβουλευτική που γίνεται από ένα άτομο σε ένα άλλο άτομο, τον coachee (επίσης αμετάφραστο) και δεν έχει σχέση με mentoring, ψυχολογία, ψυχανάλυση, ψυχοθεραπεία και οτιδήποτε άλλο, είναι μια καινοφανής πρακτική.

Βέβαια οι αγγλικοί όροι coaching και coachee παραπέμπουν σε αμαξάδες, αγωγιάτες, καροτσέρηδες, αραμπατζήδες (αν προτιμάτε λέξεις τουρκικής προέλευσης) και σε καθοδηγούμενα υποζύγια, δηλαδή άλογα όντα, όπως ίππους, όνους και ημιόνους. Κατανοούμε τις δυσκολίες του γλωσσολόγου και των επαγγελματιών του χώρου, η στήλη αυτή όμως, δεν στοχοποιεί πρόσωπα, αλλά εικονογραφεί καταστάσεις και θέλει να συμβάλει με λύσεις . Έτσι προτείνει τον όρο φιλοσυμβουλευτική και συμβουλεύομενος, ξεφεύγοντας από λέξεις με άλλο φορτίο, πχ καθοδηγητής κ.α.

Θα συνεχίσουμε με τις επόμενες θεματικές ενότητες της Web Academy της ΕΟΠΕ και παραφράζοντας όσα λέει ο Γιάννης που περπατάει, να μια ευχή για όλους μας: Keep watching με τα μάτια ερμητικά ανοικτά, κατά το κολακευτικό: Κύριε Κοροβέση έχω ακούσει πολλά καλά εις βάρος σας. Χαμογελάστε παρακαλώ.

Χαριτωμενιές και παραδοξολογίες θα πείτε. Αν όμως βάλουμε στην άκρη, εθελοτυφλούντες, οφθαλμαπάτες, αισθητήρια όργανα, αισθήσεις, παραισθήσεις και συναισθήματα, τότε τι μένει; Μετά την ευχή, να και μια πρόταση: να ξεκινήσουμε με τον σπόρο/λόγο του προ-χριστιανικού ελληνισμού, της νηφάλιας κριτικής σκέψης και της αμφιβολίας, κατά το “νάφε και μέμνασο απιστείν” του Επίχαρου. Η συνέχεια είναι δική μας επιλογή.