Καλέ το Καρπενήσι, νησί είναι; Πιο βόρεια ναι, υπάρχει ένα. Ένα νησί – το μοναδικό ελληνικό – χωρίς όνομα. Το λένε απλά, “Το νησί ” και είναι στην λίμνη των Ιωαννίνων. Η οδός Ψυτταλείας ανάμεσα σε δύο παράλληλες, της
Μυτιλήνης και της Λέσβου κρύβει ένα γοητευτικό ερείπιο, για τον λάτρη των νεοκλασικών του λεκανοπεδίου, Νίκο Βατόπουλο.
Ναι, δεν διαβάσατε λάθος, αυτό που ακούτε συνέβη στην Αθήνα. Συμβουλευτείτε το Google Maps. Πού; Στη γειτονιά του αρχιπελάγους – της ονοματοδοσίας οδών με νησιωτικά ονόματα – την Κυψέλη της Αθήνας. Δεν είναι δύο νησιά. Μέχρι τώρα ένα είναι το νησί, αν και η πρωτεύουσα του η Μυτιλήνη, καμιά φορά δανείζει το όνομα της στο νησί. Τώρα – αν και με μια διώρυγα σε στυλ των γειτόνων μας στο Βόσπορο, η Κωνσταντινούπολη, γίνεται νησί – έτσι αν θέλουμε, το χωρίζουμε και εμείς. Η ιδέα δεν είναι δική μου, κάπου το έχω δει. Και να, θα έχουμε δύο και την Λέσβο και την Μυτιλήνη. Αδικία, άλλα να μένουν ανώνυμα και άλλα να το έχουν διπλό.
Μπέρδεμα.
Κατ’ αναλογίαν, σύγχυση υπάρχει και αλλού πχ στην ιατρική. Μετέχει και της τέχνης και της επιστήμης; Ας μπούμε στο διάλογο. Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς: α) η ιατρική δεν είναι επιστήμη. Αντιγράφω από μια επιφυλλίδα του Νίκου Ψαρρού, στην εφημερίδα Το Βήμα: ” Είναι επιστήμη η ιατρική;
Η νόσος είναι φαινόμενο της ανθρώπινης καθημερινότητας και εξαρτάται από το πώς κατανοούμε την ιδέα της υγείας. Αυτή η κατανόηση δεν ανήκει στην επιστημονική γνώση, αλλά στην ηθική μας αντίληψη. Στη διαμόρφωση της οποίας συμβάλλει η ιατρική.
Αλλά ως λειτούργημα και όχι ως επιστήμη”. β) η ιατρική είναι επιστήμη: μια άλλη εικόνα, επιστήμη και ξερό ψωμί. Πώς; Μάλιστα μια ιατρική χωρίς (κλινικούς) ιατρούς αλλά με κατευθυντήριες γραμμές που δεν αμφισβητούνται- αποφασίζουν άλλοι (boards of administrators, e.g. NCCN, EMEA, πριν από μας / σας για σας, αυτοί ξέρουν). Άρα τι να την κάνουμε την τέχνη των Ασκληπιάδων; Μπορούμε και χωρίς την πρόσωπο με πρόσωπο αφήγηση – πάντα κρύβεται κάποιος ως συνομιλητής, πιθανώς μη ιατρός: I am not a robot – με μόνη φαρέτρα του τα επιστημονικά συμπεράσματα του εργαστηρίου και των κλινικών μελετών. Η κλινική, αφηγηματική ιατρική στα αζήτητα;
Ίσως. Στην αυτή την αντίπερα όχθη, αρκεί ο διάλογος με την οθόνη. Τα έχει όλα και συμφέρει. Διαχειριστές ιστοσελίδων, απλοί ασθενείς, ενημερωμένοι ασθενείς του διαδικτύου, επαγγελματίες ασθενείς (υπάρχει και αυτό, το καταθέτω ως, αυτόπτης μάρτυς σε ογκολογικό συνέδριο στην Θεσσαλονίκη), συνήγοροι ασθενών, σύλλογοι αυτοβοήθειας ασθενών, τελετές για την υπογραφή μνημονίων συνεργασίας μεταξύ εταιρειών μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, όλα αυτά σε απ’ ευθείας συνεννόηση με την Βig Pharma, κατά το πρότυπο αγοράς προϊόντων χωρίς τους μεσάζοντες της προσωποποιημένης ιατρικής. Αυτό δεν είναι καινούριο γλωσσικό αντιδάνειο. Η personalized, precision medicine, κατά τον Stylianos Antonarakis, είναι σωστό να βαπτισθεί ως genetic medicine. H ιατρική, αρχαιόθεν ήταν προσωποποιημένη.
Ναι είναι ξεκάθαρο από παλιά… Όμως, όσο και αν επιμένει o Ιπποκράτης, ότι είναι τέχνη και μάλιστα μακρά, ακόμα και σήμερα, αρκετοί νεότεροι του παραστέκονται. Δεν τους παρασέρνει το παράδειγμα της ογκολογίας στην πρωτοπορία της ιατρικής έρευνας βλ. Gianni Bonadonna:
oncology is an art, which suffers from over- scientification. Υπάρχει πρόβλημα. Στην εποχή της βιοπληροφορικής αυτούς τους περνάνε σήμερα για παλαιοημερολογίτες.
Το έχουμε ξαναγράψει: η τέχνη της ιατρικής υποφέρει από τις υπηρέτριές της, την επιστήμη και την αγορά. Τώρα πώς γίνεται να κάνουν πέρα την κυρά και να κάνουν κουμάντο αυτές, γίνεται, το ζούμε. Δέστε πώς. Ο Ian Tannock, μέσα από ένα πολύ προβεβλημένο πόστο, επίσημος προσκεκλημένος στο editorial στο Annals of Oncology vol 31, issue 3, 2020, προσπαθεί να μας δείξει τι είναι politically correct.
Να ένα δείγμα. Παραθέτω όλο το συμπέρασμα.
Conclusion
Substantial advances in treatment for many cancers have been disclosed by well-designed RCTs, but some recent RCTs have inherent problems in design and/or analysis, such that the apparent benefit does not stand up to rigorous review. Sometimes having a commercial success and helping patients live longer and have better lives are congruent, but sometimes they are not. PFS may be valuable when it indicates long-term ‘Progression-Free Survival’ in people with prolonged survival; at other times PFS might indicate a ‘Planned Flawed Study’ that leads to ‘Profit for Sponsor’.
Aυτά για το σημαίνει το ακρωνύμιο PFS. Για ένα άλλο ακρωνύμιο, το WTP προηγήθηκε μια δική μας προσπάθεια, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, θυμηθείτε το γνωστό όταν εμείς. Σε μια από τις επιφυλλίδες των paradox meta-analyses, στη τελευταία σελίδα του JBUON, προτείναμε να προσέχουμε, γιατί κοντά στην sis μορφή του WTP (wiliness to pay), παραμονεύει η trans μορφή του, ΡΤW (payment for trade’s well-being),
Να και μία πολύ πρόσφατη : Prospective observational study estimating willingness-to-pay (WTP) for breast cancer treatment. Japanese Journal of Clinical Oncology, Volume 51, Issue 3, March 2021, Pages 498–503, https://doi.org/10.1093/jjco/hyaa241
Conclusion: we believe this research can contribute to create a meaningful healthcare system for patients, clinicians, industries, and healthcare policymakers.
Συμφώνα με την τελευταία παράγραφο μαζεύονται πολλοί εταίροι και εταίρες (με την καλή έννοια).
Μια νηφάλια πρόταση/λύση, με οδηγό το μέτρον, μπορεί να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Όχι δεν εννοούμε κάτι ως έναν υποκριτικό συμβιβασμό του τύπου και με τον Χωροφύλαξ και τον Αστυφύλαξ. Γίνεται; Άλλωστε η χωροφυλακή έχει καταργηθεί προ πολλού. Μονόδρομος. Όμως πολλά τα ερωτήματα.
Κλείνοντας, έχει γραφτεί από τον Αριστοτέλη, το φοβερό ότι: τα άκρα απέχουν λιγότερο μεταξύ τους, από ότι το μέσον από αυτά. Έστι δ’ εναντιότερον τοις άκροις το μέσον ή εκείνα αλλήλοις.
Επάνοδος στο μέτρον, στη οριοθέτηση του μέσου με την έννοια της μεσότητας και όχι του στατιστικού μεγέθους του μέσου όρου. Αποφυγή της ένδειας από τη μια και της σπατάλης, της υπερβολής του περιττού από την άλλη, με μόνη εξαίρεση της unlimited love. Έρχεται η εποχή του θερισμού για ό,τι σπείραμε. Καλή ΑΝΑΣΤΑΣΗ
