ESMO 2018-Ανασκόπηση των κυριότερων άρθρων για τον Καρκίνο του Προστάτη

Για άλλη μία φορά φέτος είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα πολύ επιτυχημένο Ογκολογικό Συνέδριο, το ESMO 2018, που πραγματοποιήθηκε από 19 έως 23 Οκτωβρίου στο Μόναχο. Παρουσιάστηκαν αρκετές νέες μελέτες, που με τη χρήση νέων φαρμάκων αλλά και νέων θεραπευτικών συνδυασμών, έχουν σαν σκοπό τη βελτίωση της ζωής των ογκολογικών ασθενών. Θα προσπαθήσω σύντομα να παρουσιάσω κάποιες από τις μελέτες που ίσως αλλάξουν τον θεραπευτικό αλγόριθμο στον καρκίνο του προστάτη.

Συνολικά τρεις είναι κυρίως οι σημαντικές μελέτες σε διαφορετικά στάδια νόσου για τον καρκίνο του προστάτη που παρουσιάστηκαν. Αυτές οι μελέτες περιλαμβάνουν:

Στον εντοπισμένο καρκίνο του προστάτη: μελέτη 7910 GETUG 12
Στον προχωρημένο καρκίνο του προστάτη: στον ορμονοευαίσθητο καρκίνο παρουσιάστηκαν δύο μελέτες:

– LBA4: STAMPEDE – abiraterone + πρεδνιζόνη σε ασθενείς χαμηλού κινδύνου

– LBA5: STAMPEDE – Ακτινοθεραπεία του πρωτεύοντος όγκου στον μεταστατικό ορμονοευαίσθητο καρκίνο του προστάτη (mHSPC)

Σύμφωνα με τις παρούσες κατευθυντήριες γραμμές, οι θεραπευτικές επιλογές για ασθενείς με υψηλού κινδύνου ή τοπικώς προχωρημένο καρκίνο του προστάτη περιλαμβάνουν εξωτερική ακτινοθεραπεία με ορμονική θεραπεία ή ριζική προστατεκτομή με πυελική λεμφαδενεκτομή.

Στη μελέτη 7910 GETUG 12, οι ασθενείς με καρκίνο του προστάτη με υψηλού κινδύνου τυχαιοποιήθηκαν είτε να λάβουν θεραπεία στέρησης ανδρογόνου (ADT) για 3 χρόνια με τοπική θεραπεία είτε ADT για τρία χρόνια με τοπική θεραπεία και με την προσθήκη 4 κύκλων docetaxel. Τα δεδομένα που παρουσιάστηκαν στο ESMO περιελάμβαναν 12 έτη παρακολούθησης. Το κύριο τελικό σημείο ήταν η επιβίωση χωρίς υποτροπή (RFS). Ο βραχίονας docetaxel απέδωσε σημαντικά βελτιωμένο RFS, χωρίς στατιστικά σημαντική διαφορά στην επιβίωση χωρίς μετάσταση (MFS). Μόνο το 2% των ασθενών είχαν αναπτύξει ουδετεροπενικό πυρετό χωρίς αύξηση των δευτερογενών καρκίνων μετά από 12 έτη παρακολούθησης. Τέλος, η ποιότητα ζωής δεν ήταν διαφορετική στο 1 έτος.

Συνοπτικά, περίπου το 40% των ασθενών “θεραπεύτηκαν” χωρίς υποτροπή του PSA σε 12 χρόνια με τη συνήθη θεραπεία μόνο. Τέσσερις κύκλοι docetaxel μείωσαν το RFS, αλλά όχι το MFS, την επιβίωση για τον καρκίνο ή τη συνολική επιβίωση. Ως εκ τούτου, αυτή η δοκιμή δεν προσδίδει καμία αλλαγή στις τρέχουσες συνιστώμενες οδηγίες θεραπείας για την τοπικά προχωρημένη ασθένεια υψηλού κινδύνου.

Οι επόμενες δύο μελέτες που συζητήθηκαν ήταν οι δοκιμές STAMPEDE που παρουσιάστηκαν στο ESMO. Το STAMPEDE είναι μια δοκιμή σχεδιασμού πολλαπλών βραχιόνων, πολλαπλών σταδίων, η οποία αξιολογεί διάφορα φάρμακα και αποτελέσματα σε ασθενείς που ξεκινούν από μακροχρόνια ADT με Μ1 ή ασθένεια M0 υψηλού κινδύνου. Το κύριο τελικό σημείο είναι η συνολική επιβίωση.

Η αβιρατερόνη + πρεδνιζόνη έχει αποδειχθεί τόσο στην μελέτη LATITUDE, όσο και στη μελέτη STAMPEDE, να προσδίδει ένα σημαντικό συνολικό πλεονέκτημα επιβίωσης σε ασθενείς με mHSPC. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τις οδηγίες του ESMO, του NCCN και της EAU να συστήσει την ADT + abiraterone ως πρώτη επιλογή θεραπείας για mHSPC. Στη μελέτη LBA4, αξιολογήθηκε η επίδραση της abiraterone σε μεταστατική νόσο χαμηλού κινδύνου. Αυτή η μελέτη ήταν μια αναδρομική ανάλυση υποομάδων. Οι ακτινογραφικές εξετάσεις συγκεντρώθηκαν και στρωματοποιήθηκαν για τον κίνδυνο σύμφωνα με τον ορισμό που χρησιμοποιήθηκε στις μελέτες LATITUDE και CHAARTED. Τα αποτελέσματα κατέδειξαν ένα σαφές πλεονέκτημα που ευνοεί την abiraterone σε ασθένεις χαμηλού κινδύνου.

Η επόμενη μελέτη που συζητήθηκε ήταν η LBA5, που αφορούσε ακτινοθεραπεία στον προστάτη σε ασθενείς με mHSPC. Σε αυτή τη μελέτη, οι άνδρες με νεοδιαγνωσθέντα μεταστατικό καρκίνο του προστάτη τυχαιοποιήθηκαν είτε σε ADT +/- docetaxel μόνο, είτε σε ADT +/- docetaxel και ακτινοθεραπεία στον προστάτη. Το κύριο τελικό σημείο ήταν η συνολική επιβίωση, με τα δευτερεύοντα τελικά σημεία να είναι η επιβίωση χωρίς αποτυχία, τα συμπτωματικά τοπικά συμβάντα και η τοξικότητα. Τα αποτελέσματα διαστρωματώθηκαν επίσης και σύμφωνα με τον όγκο της νόσου.

Τα αποτελέσματα δεν κατέδειξαν συνολική διαφορά επιβίωσης μεταξύ των βραχιόνων όταν οι ασθενείς αναλύθηκαν μαζί και όταν αναλύθηκαν μόνο οι ασθενείς με αυξημένο φορτίο νόσου. Ωστόσο, παρατηρήθηκε ένα σαφές όφελος για σκέλος της ακτινοθεραπείας στους ασθενείς με χαμηλό φορτίο νόσου. Υπήρξε επίσης μια διαφορά στην επιβίωση στο FFS, υπέρ του σκέλους της ακτινοθεραπείας (HR 0.76, 95% CI 0.68-0.84, p = 0.000000336).

Συνοψίζοντας τα αποτελέσματα αυτών των δύο δοκιμών – υπάρχει ένα σαφές όφελος στην προσθήκη abiraterone σε ADT + πρεδνιζόνη και σε ασθενείς με χαμηλό κινδύνου. Η ακτινοθεραπεία προστάτη βελτίωσε την επιβίωση στους ασθενείς με χαμηλό φορτίο νόσου και ίσως θα έπρεπε να θεωρείται το νέο πρότυπο περίθαλψης για τους άνδρες με το χαμηλό μεταστατικό βάρος.