Τι σημαίνει Ογκολογία; Είναι κάτι διαφορετικό η Ογκολογία από την συνόλη Ιατρική;
Ναι, η ογκολογία έχει πλήθος ιδιαιτεροτήτων. Ιστορικά, ο καρκίνος ταυτίστηκε με τον βέβαιο θάνατο και μάλιστα τον επώδυνο. Όλοι ξέρουμε ότι αυτό ανήκει ήδη στο παρελθόν. Ήδη οι εξελίξεις στην εφαρμοσμένη βασική έρευνα κατά τα τελευταία χρόνια μας επιτρέπουν πλέον αφορισμούς του τύπου “ο καρκίνος είναι μια αρρώστια όπως όλες οι άλλες”. Είναι εμφανείς πλέον οι θετικές συνέπειες του “War against cancer” που κηρύχτηκε με κάθε μεγαλοπρέπεια από πρόεδρο των ΗΠΑ πριν από λίγες δεκαετίες. Έτσι η “μεγάλη ασθένεια” μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί στο στόχαστρο της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας και της υποκινούσας βιομηχανίας.
Είναι όμως έτσι απλά και μονοσήμαντα τα πράγματα; Υπάρχει ανεπτυγμένη συνεννόηση -“Entente”- μεταξύ των συμμαχικών δυνάμεων στον πόλεμο εναντίον της “μεγάλης ασθένειας” ή τα πλήγματα παραμένουν ασυντόνιστα, υπαγορευόμενα από συμφέροντα άσχετα με τα ιδανικά αυτού του “μεγάλου Πολέμου”;
Ναι λοιπόν, η Ογκολογία είναι ένας μεγάλος κλάδος της Ιατρικής, με όλες τις αντιφάσεις που τη χαρακτηρίζουν.
Για τον απλό αυτό λόγο, μιλώντας για την Ογκολογία στο σύγχρονο τοπίο, μιλούμε για την Ιατρική και τανάπαλιν αφού υπάρχει χειμαρρώδης αμοιβαία διαπίδυση μεταξύ των ιατρικών και γενικά επιστημονικών κλάδων. Αυτό είναι το σύγχρονο τοπίο της Ιατρικής.
Επομένως, στις επόμενες γραμμές όπου βλέπετε τη λέξη Ιατρική ή Υγεία, να το μεταφράζετε σε Ογκολογία αφού αυτές ταυτίζονται.
Πριν από λίγα χρόνια μιλούσα για το “μετέωρο βήμα της Υγείας σε τοπίο ερειπίων” στην Ελλάδα και όχι μόνο. Τόλμησα τότε να έχω την ασύμβατη με την ηλικία μου και την απορρέουσα εμπειρία ψευδαίσθηση πως σύντομα το μετέωρο βήμα θα γινόταν στέρεο και σταθερό και τα ερείπια θα μετατρέπονταν σε νεότευκτα κτίρια έτοιμα να στεγάσουν έναν καινούργιο κόσμο γεμάτο χαμόγελα και αισιοδοξία. Δυστυχώς σήμερα δε μπορώ να πω πως οι ελπίδες μου τότε ήταν ρεαλιστικές καθώς το έδαφος κάτω από τα βήμα της Υγείας, και όχι μόνο αυτής βέβαια, παραμένει κινούμενη άμμος. Ας περπατήσουμε λοιπόν για λίγο μαζί στα μονοπάτια της εποχής.
Αισθάνομαι και πιστεύω πως όλοι μοιραζόμαστε την ίδια αίσθηση ότι ζούμε μια εποχή συναρπαστική.
Είναι μια περίοδος μετάβασης αν όχι ήδη μέσα βαθιά στο Μέλλον.
Οι εκρηκτικές εξελίξεις της τεχνολογίας και της βασικής έρευνας μας έχουν οδηγήσει στον προθάλαμο της νέας εποχής για την Ιατρική. Σε όλα τα πεδία εφαρμογών.
Η Ιατρική έχει πλέον αποσπασθεί πλέον από τα τενάγη -η άλλη ονομασία τα τελμάτων- του Εμπειρισμού και έχει επιβιβασθεί στο τραίνο της Επιστήμης. Αυτό που κινείται με αστρικές ταχύτητες πάνω στις ράγες των Βασικών Επιστημών -των Μαθηματικών, της Φυσικής, της Χημείας, της Βιολογίας. Με προωθητική δύναμη τη Βιοτεχνολογία. Ανατρέποντας στην πράξη το τυπικό Καρτεσιανό υπόδειγμα “παρατήρηση-πείραμα-επιβεβαίωση ή απόρριψη της παρατήρησης” η Μοριακή Βιολογία σήμερα τείνει να εντοπίζει και να ταυτοποιεί πρώτα τους στόχους και στη συνέχεια να επιχειρεί να τους πλήξει με φάρμακα που συνθέτει επί τούτου. Είναι η εποχή της Μοριακής Στόχευσης, της Στοχευτικής ή Στοχευμένης θεραπείας, όπως συχνά λανθασμένα μεταφράζεται ο όρος Targeted Therapy. Η Τεχνολογία ανοίγει διαρκώς νέες λεωφόρους σε όλα τα πεδία των εφαρμογών στην Ιατρική.
Δεν έχει νόημα και θα ήταν απερισκεψία από άποψη χρόνου να περιηγηθώ τις συνέπειες που έχει για την Υγεία όλων η νέα Εποχή. Πολύ γενικά, εστιάζοντας στην Ογκολογία, μπορώ να πω ότι για ολοένα περισσότερες ασθένειες που θεωρούνταν ανίκητες, σήμερα επιτυγχάνεται ανάσχεση της φονικότητάς τους, ενώ Η μετατροπή πολλών ταχέως θανατηφόρων νεοπλασμάτων σε χρόνιες νόσους είναι ήδη πραγματικότητα μπορούμε να ελπίζουμε και σε ιάσεις. Τα παραδείγματα στην ογκολογία πλέον αφθονούν., ενώ οι πρόοδοι της τεχνολογίας επιτρέπουν την πρώιμη ανίχνευση και έγκαιρη παρέμβασή μας σε πλήθος περιπτώσεων καθιστώντας την δευτερογενή Πρόληψη -άλλως έγκαιρη διάγνωση- από θεωρητική σύλληψη, από ευχολόγιο, μια πραγματικότητα. Έναν ουσιαστικό πυλώνα της Ιατρικής.
Η Πρόοδος: όποιος έχει γνώση μπορεί να συγκρίνει τα διαγνωστικά εργαλεία του κλινικού γιατρού προ σαράντα πενήντα ετών με τα διαθέσιμα σήμερα και αυτά που υπόσχεται η Τεχνολογία αύριο. Από την απλή ακτινογραφία της δεκαετίας του ’60 στην αξονική του ΄80, στη μαγνητική του ΄90 και το PET του 2000 η απόσταση είναι πραγματικά αστρική. Οι δυνατότητες ανίχνευσης μοριακών μεταλλάξεων του γονιδιώματος κοιτούν ειρωνικά από μακριά τις κοινές βιοχημικές τεχνικές. Από την εποχή της αναλογικής τεχνολογίας στην ψηφιακή μοιάζει να έχουν κυλήσει αιώνες. Όλα προστίθενται ραγδαία στα χέρια του κλινικού γιατρού. Ο κλινικός γιατρός, με πρώτο “θύμα” τον κλινικό ογκολόγο, ευρίσκεται πλέον ενώπιον του ασθενούς έχοντας στα χέρια του ένα ασύλληπτης έκτασης και βάθους πολύπλοκο πολυ-εργαλείο πρόβλεψης και πρόγνωσης, το οποίο δεν ξέρει από πού να πιάσει για να το χρησιμοποιήσει. Οι κατευθυντήριες οδηγίες προσφέρουν έναν μπούσουλα αλλά, όλοι γνωρίζουμε, πόσο η εφαρμογή τους είναι δύσκολη στον ένα και μοναδικό κάθε φορά ασθενή που έχουμε μπροστά μας. Ως απόρροια – αίτιο και αιτιατό- προκύπτει και κάτι χειρότερο: πόσοι γιατροί ακουμπούν τον άρρωστο -έστω για ψυχοθεραπευτικούς λόγους; Πόσοι γιατροί εξετάζουν τον άρρωστο μέσω των παρακλινικών εξετάσεων, με τη μεσολάβηση ενός υπολογιστή συνδεδεμένου σε “έγκυρους δικτυακούς τόπους”;
Τι δεν έχουμε επιτύχει και τι δεν πρέπει να προσδοκούμε μάταια; Αν και συχνά η κινούμενη από τη Βιομηχανία Βασική Έρευνα τείνει να μας καλλιεργεί υπερβολικές προσδοκίες και αυταπάτες η αρρώστια και ο θάνατος θα μείνουν συνώνυμα της Ζωής. Και προϋπόθεση της συνέχειάς της.
Τι κινδυνεύουμε να χάσουμε ή έχουμε εν μέρει χάσει; Τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της Ιατρικής σε όλα τα πεδία -από τη στιγμή που τα δεδομένα της βασικής έρευνας πρέπει να μπουν στο πεδίο της εφαρμογής στην Πράξη. Στους ανθρώπους.
Δυστυχώς στο σημείο που τέμνονται καινοτομίες και εφαρμογή στην Πράξη καραδοκεί η αδυναμία μας να τις παράσχουμε ως Κοινωνία σε όλους τους δικαιούχους αποδέκτες -και σύμφωνα με τα Ιπποκρατικά τουλάχιστον προτάγματα ή τα Χριστιανικά αν θέλετε, όλοι οι άνθρωποι είναι δικαιούχοι.
- Τι λοιπόν συμβαίνει στον τόπο μας αλλά όχι μόνο σε αυτόν;
Δεν χρειάζεται, πιστεύω, η συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις παράθεση στοιχείων για να πεισθεί κάποιος. Η κατάσταση γύρω μας τεκμηριώνεται με στατιστικές αδιαμφισβήτητες -έστω και αν και η Στατιστική αποτελεί υποδειγματικό πεδίο άσκησης και παρέμβασης του διαβόλου. Η πραγματικότητα είναι γνωστή σε όλους, επειδή περισσότερο ή λιγότερο, άμεσα -στο πετσί μας- ή έμμεσα -στο περιβάλλον μας- βιώνεται οδυνηρά. Όλες οι εκδηλώσεις της κοινωνικής Αλληλεγγύης – βοούν για ανθρωπιστική Κρίση σε εξέλιξη. Η άνθηση της Αλληλεγγύης είναι η “θετική παρενέργεια” της Κρίσης. Θυμάμαι πάντα την επισήμανση: στις θεομηνίες, όπως μεγάλες επιδημίες, αλλά και στις “ανθρωπομηνίες”, όπως οι πόλεμοι, καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε παρά ο ένας τον άλλον…
Εν όψει αυτών είμαι αναγκασμένος να θέσω ερωτήματα κυρίως -έστω ρητορικά.
Πρωταρχικά ερωτήματα:
Τι θέλουμε;
Θέλουμε όλοι τα ίδια πράγματα;
Λέγοντας Υγεία εννοούμε όλοι τα ίδια πράγματα;
- Υπάρχει ιδεολογικό θέμα σε θέματα Υγείας; Θεωρητικά και ανθρωπιστικά όχι. Στην πράξη ναι. Κυρίως όταν πρόκειται για Πολιτικές Υγείας. Ναι μεν ενώπιον της αρρώστιας και του θανάτου όλοι είμαστε ίσοι αλλά στην αναπόφευκτη για όλους πορεία ενσωμάτωσης σε αυτόν -τον θάνατο- όχι, δεν είμαστε όλοι ίσοι. Και ανάλυση δεν απαιτείται σε αυτό, το νιώθουμε όλοι.
- Θέλουμε Δημόσια Υγεία; Πώς την εννοούμε;Ισχύουν μέσα στην καρδιά μας, την καρδιά της Κοινωνίας τα καίρια προτάγματα Liberte – Egalite – Fraternite; Είναι η Υγεία Δημόσια υπόθεση ή Ιδιωτική; Δημόσιος Τομέας ή Ιδιωτικός; Ερώτημα λάθος!
- Έχουμε διάθεση να συζητήσουμε ή να κάνουμε παράλληλους μονολόγους όπως επισήμανε ο Σεφέρης πενήντα χρόνια πριν;
- Ποιες Κοινωνικές Μεταρρυθμίσεις, ποιες Πολιτικές Υγείας στον κόσμο άνθησαν, σταθεροποιήθηκαν έστω, εν μέσω περικοπών; Ποιος ωφελείται από την ανατροπή των σταθερών της εν κοινωνία ζωής που έχει προκληθεί στη χώρα μας και παγκοσμίως; CUI BONO? – “ποιος ωφελείται; Το ερώτημα του Κικέρωνα διαχρονικά παρόν. Επομένως στα ακόλουθα ερωτήματα προσθέστε το καίριο “CUI BONO?”
Το επείγον ζητούμενο σήμερα είναι ένα αλλά πολυπλόκαμο: πώς και από ποιες δομές Υγείας θα αντιμετωπιστεί υγειονομικά το τσουνάμι των εκατομμυρίων ανέργων και ήδη ή προσεχώς ανασφάλιστων; Η βίαιη είσοδος της μεταβλητής “προσφυγικό” περιπλέκει παραπέρα το προϋπάρχον δραματικό πρόβλημα. Πώς και από ποιούς φορείς θα παρασχεθεί η φροντίδα που απαιτεί κάποια στιγμή νοσοκομείο; Ποια ομπρέλα θα προστατέψει στην κρισιμότερη καταιγίδα ζωής τον άνθρωπο με σοβαρό πρόβλημα Υγείας; Η πρόσφατα νομοθετημένη κάλυψη όλων ανασφαλίστων με το ΑΜΚΑ θα αντέξει στην εφαρμογή της και για πόσο; Πώς θα ενσωματωθούν οι νεοφερμένοι απελπισμένοι -οι πρόσφυγες- στο Σύστημα Υγείας; Πόσους ασθενείς με καρκίνο μπορεί να αντέξει ένα ημιχρεωκοπημένο σύστημα Υγείας;
- Αρκεί η Φιλανθρωπία, η φιλαλληλία, η αλληλεγγύη -όπως θέλετε ονομάστε την, ας είναι διαφορετικά πράγματα- να καλύψουν την απόσυρση της Πολιτείας ή αποτελούν απλώς το άλλοθι της απουσίας της;
- Γιατί η -πολυετής- υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ;
Στόχος ήταν η εξυγίανση ή η πλήρης απαξίωσή του; Είναι αναπόφευκτο σημείο της παρακμής του ή μεθοδευμένη;
Το άρμα αυτού του ΕΣΥ τράβηξαν και τραβάνε γογγύζοντας ή αγόγγυστα αναρίθμητοι λειτουργοί, υπακούοντας την κοινωνική τους συνείδηση∙ κατ’ ανάγκην έστω. Κακοπληρωμένοι, σε άθλιες συνθήκες, γερασμένοι και, ακόμα χειρότερα, συκοφαντημένοι από ένα Πολιτικό προσωπικό που είναι το κυρίως υπεύθυνο για την παρακμή. Γιατροί, νοσηλευτές, τεχνολόγοι και άλλοι. Η ανεπάρκεια του ΕΣΥ, η καχεξία του λόγω εγγενών αδυναμιών ή φθοράς, και βέβαια η διαφθορά στο σώμα του ήταν επαρκείς λόγοι για να οδηγηθεί στον γκρεμό ή αποτέλεσαν το τέλειο πρόσχημα της κατεδάφισής του;
- Γιατί η υποχρηματοδότηση ή και λεηλασία της Δημόσιας Ασφάλισης;
- Νοείται κοινωνία χωρίς Δημόσιο Σύστημα Υγείας;
Υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον Δημόσιο και τον Ιδιωτικό τομέα της Υγείας; Υπάρχει ουσιώδης αντίθεση Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα; Πρέπει να υπάρχει; Γιατί πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ως αντιπάλους και όχι αλληλοσυμπληρουμένους τον ιδιώτη λειτουργό και τον κρατικό λειτουργό Υγείας; Ακόμα: ποιοι και πόσοι πολίτες μπορούν να χωρέσουν να θεραπευτούν και πόσοι λειτουργοί Υγείας να “σιτιστούν” αξιοπρεπώς στα πλαίσια του Ιδιωτικού Τομέα;
- Μέσα στον Δημόσιο Τομέα μπορεί να ενυπάρχει και ο Ιδιωτικός και με ποια μορφή; Θέλουμε ανάμειξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην Υγεία;
Μάλιστα. Τι λέει ο Κοινός Νους που έχει γίνει, αν δεν ήταν πάντα, σπάνιος; Παίρνεις τις αρετές του ενός και τις αρετές του άλλου και προχωρείς σε σύντηξη, ναι; Αυτό λέγεται κράμα στη Χημεία και υβρίδιο στη Βιολογία. Παίρνοντας το ρίσκο μιας αποτυχίας. Ο κίνδυνος ενός μη ελεγχομένου τέρατος Frankestein παραμονεύει σε κάθε απόπειρα ανάμειξης ανόμοιων και βιαστικά συγκολλημένων οργάνων και οργανισμών. Η σύγχρονη γενετική μηχανική έχει να επιδείξει ήδη πολλά είδη τεράτων και με διάφορους τρόπους οι ηγεμόνες του Κόσμου μας εξοικειώνουν με αυτά… Τι ζούμε στον τόπο μας; Φοβάμαι πως ακριβώς ένα τέρας τύπου Frankestein!
Χρειαζόμαστε μοντέλα συστημάτων Υγείας; Ποιο ή ποια να επιλέξουμε; Δοκιμασμένα ή νέα μοντέλα ή συνδυασμούς; Μεταφορά μοντέλων κοινωνικά χρεωκοπημένων και χρηματοπιστωτικά επιτυχημένων (British NHS) ή υποδειγμάτων περίθαλψης μόνο για τους έχοντες ιδιωτική ασφάλιση (USA); Είναι γνωστό ότι οι μετεμφυτεύσεις σε άλλες κλιματικές συνθήκες συχνά αποτυγχάνουν ενώ κάποτε μεταφέρουν και καταστρεπτικά μικρόβια στην υποδεχόμενη χλωρίδα.
Μήπως πρέπει να χτίσουμε δικό μας, προσαρμοσμένο στο οικοσύστημά μας, στο οικοσύστημα της ευρύτερης ανθρωπογεωγραφικής περιοχής; Έχουμε τέτοιες ικανότητες; Κυρίως: Θα μας επιτραπεί;
Η διόγκωση της δαπάνης για φάρμακα
Το πρόβλημα της κολοσσιαίας και ολοένα διογκουμένης φαρμακευτικής δαπάνης είναι κοινός τόπος και βέβαια είναι διεθνές και όχι Ελληνικό. Ο καρκίνος ανήκει στις “περιοχές υψηλού κινδύνου” ίσως η πλέον επικίνδυνη από αυτήν την άποψη.
Είναι γνωστό ότι η φαρμακοβιομηχανία είναι ο πλέον κερδοφόρος τομέας μετά τη βιομηχανία όπλων -και το εμπόριο ναρκωτικών βεβαίως…Το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο άλλος πυλώνας της παγκόσμιας κερδοφορίας -από τον “αέρα” αυτός- παρακολουθώντας τις αλματώδεις εξελίξεις στην παραγωγή φαρμάκων, έχει μάλλον καταληφθεί από παρατεταμένο ρίγος. Αυτά που θα πρέπει να καταβάλλει για δαπάνες Υγείας, αν τηρήσει στοιχειωδώς τα συμβόλαιά του, θα το γονατίσουν. Μια μετατόπιση του πλούτου σε άλλα θησαυροφυλάκια. Υπάρχει μια σύγκρουση Γιγάντων, βιομηχανίας και χρηματοπιστωτικού με το δεύτερο να έχει πάρει το πάνω χέρι; Είναι η βιομηχανία σε άμυνα και ο χρηματοπιστωτικός τομέας σε φουλ επίθεση;
Μας αφορά η φιλονικία τους; Δυστυχώς ναι. Υποψιάζομαι πως αυτός είναι ο κύριος λόγος της “ξαφνικής” έγκαψης” κάποιων για την -υπαρκτή- πολυφαρμακία και τις συνέπειές της στην Δημόσια Υγεία, η πρεμούρα να προβληθούν οι παρενέργειες κάποιων” big spenders” φαρμάκων∙ ακριβώς σε αντίθετη κατεύθυνση βέβαια κινείται η βιομηχανία.
Η περίφημη πληροφορική στις υπηρεσίες Υγείας, με αιχμή του δόρατος τη διαβόητη ηλεκτρονική συνταγογράφηση, με ποια στόχευση επιβλήθηκε -στον τόπο μας τουλάχιστον; Καλύτερες υπηρεσίες μέσω καταστολής της διαφθοράς των γιατρών ή ωμή περιστολή δαπανών; Για σκεφτείτε και εδώ την απάντηση χρησιμοποιώντας και πάλι το θαυματουργό εργαλείο CUI BONO…
Μοιάζει το διεθνές τοπίο με ρινγκ πυγμαχίας με τους απλούς ανθρώπους θεατές έντρομους στο μισοσκόταδο.
Cost–effectiveness και λοιπές καταδολιεύσεις…
Πόσα από τα μοντέρνα φάρμακα και μεθόδους θα αντέξουμε; Πόσα θα μπουν στην κλινική πράξη και πόσα πραγματικά αξίζουν το κόστος που πληρώνουμε ως Κοινωνία για αυτά; Σε κάθε περίπτωση, ο μέσος άνθρωπος βρίσκεται μεταξύ των πυρών των συμφερόντων, χάνοντας τις αποταμιεύσεις του, την ασφάλειά του, την ουσιαστική φροντίδα όταν χάσει την Υγεία του.
Η βιομηχανία ενέχεται σε αμέτρητες ιστορίες παραπλάνησης, κερδοσκοπίας και διαφθοράς. Ωστόσο παρήγε και παράγει απτά προϊόντα με μεγαλύτερη ή μικρότερη αξία. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα τι παράγει; Μήπως, εικονικές αρπάγες που σπέρνουν τη δυστυχία στο πέρασμά τους; Ο μεγάλος μαθηματικός Benoit Mandelbrot είχε προειδοποιήσει πριν από λίγα χρόνια για την “χρηματοπιστωτική χολέρα” πως αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, θα καταβροχθίσει τα πάντα… Ναι, υπήρχε και συνεχίζεται ένα γιγαντιαίων διαστάσεων πάρτυ στην παραγωγή και την προώθηση προϊόντων και υπηρεσιών υγείας. Είναι εξορθολογισμός η διακοπή αυτού του πάρτυ; Ναι. CUI BONO?
Ερώτημα Ιστορίας: πού θα ήμαστε χωρίς την κερδοσκοπική μανία της φαρμακοβιομηχανίας, των εταιρειών βιοτεχνολογίας και ιατρικών μηχανημάτων αλλά και χωρίς το φρένο της κερδοσκοπίας του χρηματοπιστωτικού; Πού θα βρισκόμαστε χωρίς τα εμβόλια για τις επιδημίες, χωρίς τα αντιβιοτικά, χωρίς τα αντινεοπλασματικά φάρμακα της τελευταίας πεντηκονταετίας, χωρίς τα νέα φάρμακα για τα καρδιαγγειακά, χωρίς τα νεότερα διαγνωστικά μηχανήματα, τους υπερήχους, τις αξονικές, τις μαγνητικές τομογραφίες, τα ΡΕΤ, την υποστήριξη της πληροφορικής στην Ακτινοθεραπεία; Δεν ξέρω, πάντως νομίζω ότι μέσα από τις άπειρες Συνιστώσες του Δόλου, προκύπτει μια γιγαντιαία αόρατη στο γυμνό μάτι Συνισταμένη Δόλων. Από την ανάμειξη των θετικών και αρνητικών προσήμων, το Μέγα Πρόσημο είναι θετικό. Υπάρχει όμως ελπίδα ειρήνευσης για το “κοινό καλό” και πώς το αντιλαμβάνεται αυτό κάθε πλευρά ;
Η Ιστορία έναντι της Προϊστορίας;
Κάθε νεοφερμένος φτάνει στην πόρτα μας με τη σκιά της αναίρεσης ή της άμβλυνσής του. Η άφιξη της Κρίσης απειλεί όλα όσα θεωρούσαμε αυτονόητα στην Υγεία. Τα νέα φάρμακα, η βιοτεχνολογία υπήρξαν η καραμέλα στο στόμα των ισχυρών της βιομηχανίας, των κηρύκων της νέας εποχής που θα σάρωνε όλα τα απαρχαιωμένα. “Η Ιστορία έναντι της Προϊστορίας και στην Ιατρική”, ειπώθηκε. Αισθάνομαι, ίσως όλοι λίγο πολύ το διαισθανόμαστε, πως υπήρχε υπερτονισμός της δυνατότητας εφαρμογής στην Πράξη των αλματωδών επιτευγμάτων της βασικής έρευνας. Ίσως η εκτυφλωτική λάμψη της Κρίσης μας φωτίζει ακριβώς αυτές τις αυταπάτες. Ίσως η αδυναμία πρόσβασης σε κάθε “θαυματουργό” φάρμακο να εκβιάσει την αντίστροφη πορεία προς, ξεπερασμένες, τάχα, σταθερές της Ιατρικής, όπως η αναγκαιότητα της Κλινικής Προσέγγισης πριν την καταφυγή στο “καινούργιο”∙ ένα ξανακοίταγμα των παλαιοτέρων, ξεπερασμένων τάχα, φαρμάκων και μεθόδων και, γιατί όχι, των παραδοσιακών μεθόδων θεραπείας, των εναλλακτικών που οι “ορθόδοξοι” γιατροί περιφρονούμε. Η Κρίση μπορεί εκτός από θύματα να έχει και ωφελημένους, μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία -αναστοχασμού και αναπροσανατολισμού. Γιατί όχι και για κάποιου είδους επιστημονικό ατταβισμό;
Θα κλείσω με λίγη “χολοχυσία”.
Προσχέδιο κατηγορητηρίου
Όλοι, πολλοί έστω, μιλάνε για “πρόσβαση σε νέα φάρμακα” και “”νέες τεχνολογίες”, για “πρόληψη του καρκίνου”, για “ολιστική ιατρική”, για “υγιεινή ζωή”και άλλες ιδέες και έννοιες που αγνοούν το νόημά τους. Πομφόλυγες κατά συρροήν στα ρείθρα του ανύπαρκτου.
Όλοι τυλιγμένοι στην Άτροπο της πολύτροπης και πολυέλικτης βιομηχανίας -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Υλακές και ουρλιαχτά.
Σύλλογοι εθελοντών, επιστημονικοί σύλλογοι και ενώσεις. Αλλά και πολιτικοί, πρώην και νυν, οικονομολόγοι Υγείας -ώ ποία θεμελιώδης αντίφαση εννοιών σε δύο λέξεις ενός επιστημονικού τίτλου…
-Οι μεν ξιφουλκούν υπέρ της ελεύθερης -έως και ασύδοτης- πρόσβαση στα προϊόντα και τις υπηρεσίες υγείας
-Οι δε αμύνονται περί την εκλογίκευση της δαπάνης έως την ασφυκτική περιστολή της – ως εάν περί Πάτρης…
Καμμία αντίρρηση μέχρι εδώ.
Αλλά…
-Για την υπέρτατη αναγκαιότητα περίθαλψης των λαβωμένων από την “μεγάλη ασθένεια” όταν τα όπλα μας μένουν από πυρομαχικά, σιωπή!
-Για την ανάγκη ανακούφισής τους στο σπίτι ή σε ξενώνες, σιωπή -έως και βρομερή.
-Για τα ογκολογικά νοσοκομεία, τους γιατρούς τους που στενάζουν φορτωμένοι τις ποικιλότροπα “εξαντλημένες” περιπτώσεις, τσιμουδιά!
-Για τους λιμνάζοντες ασθενείς τελικού σταδίου που κρατούν πολύτιμες κλίνες για την έγκαιρη θεραπεία των ιάσιμων ή διασώσιμων περιπτώσεων, τσιμουδιά!
Ξέρουν όμως όλοι να ζητούν μια εξαίρεση για τον δικό τους -επειδή ξαφνικά εκεί στο τέλος της διαδρομής ανακάλυψαν πως τα ειδικά νοσοκομεία παρέχουν ανυπέρβλητη περίθαλψη…
Τσιμουδιά επί της ουσίας και της Πράξης.
Ουσιώδης τσιμουδιά.
Επειδή από πανηγυρικούς και από “άμβωνος” δακρυσμένες, συγκλονιστικές ομιλίες, άλλο τίποτα.
Ένοχη διάχυτη σιωπή όπως βόθρου που ζέει από κακοχωνεμένα λύματα.
Σήψης και πρόστυχης σηπίας η σιωπή…
Εντάξει, κάποιοι βρομάνε βαριά από χρόνια και το ξέρουμε.
Όμως και κάποιοι έχουμε λυγίσει από τη μπόχα και το μάταιο κουπί αντίθετα στην καλοπέραση και αδιαφορία.
Και πώς, πόσο να πάρεις αποστάσεις;
Από τον Α. Αρδαβάνη Ογκολόγο Παθολογο
