Log In
12/05/2014

European Lung Cancer Congress (ELCC) 2014 Highlights

970720_10201246234776809_1906090502_n

Από τον Ευάγγελο Γ. Βούλγαρη,
Παθολόγο Ογκολόγο
Ογκολογική Κλινική 424 ΓΣΝΕ

Μια σειρά από ενδιαφέρουσες μελέτες ανακοινώθηκαν στο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο για τον Καρκίνο του Πνεύμονα που διοργανώθηκε από 26-29 Μαρτίου 2014 στη Γενεύη της Ελβετίας από την ESMO και την IASLC. Το θέμα που κυρίως συζητήθηκε μεταξύ των συνέδρων ήταν αυτό της ανοσοθεραπείας στον καρκίνο του πνεύμονα, καθώς πολλά είναι τα νέα δεδομένα που ανακοινώθηκαν και που αναμένεται να ανακοινωθούν στα προσεχή μεγάλα συνέδρια (ASCO και ESMO).

O Dr Armida D’ Incecco από το Istituto Toscano Tumori του Λιβόρνο παρουσίασε τα αποτελέσματα της μελέτης έκφρασης του PD-L1 (programmed death ligand 1) και του PD1 (programmed death 1) σε 125 ασθενείς με NSCLC (Abstract 380). Ο πληθυσμός περιέλαμβανε 56 ασθενείς με EGFR μεταλλάξεις, 29 με Kras μεταλλάξεις, 10 με ALK και 30 χωρίς καμία μετάλλαξη (wild type). Ο προσδιορισμός έκφρασης του PD1 και του PD-L1 έγινε με ανοσοϊστοχημεία και θετικά θεωρήθηκαν όσα παρουσίαζαν ένταση χρώσης ≥2 σε περισσότερα από το 5% των κυττάρων. Το PD-L1  εκτιμήθηκε σε 123 δείγματα και ήταν θετικό στο 54,4% με στατιστικά σημαντική συσχέτιση μόνο με την ύπαρξη EGFR μεταλλάξεων. Το PD1 εκτιμήθηκε σε 122 δείγματα και βρέθηκε να εκφράζεται στο 34,4% συσχετιζόμενο μόνο με την ύπαρξη Kras μεταλλάξεων (p=0,005). Οι ασθενείς που είχαν λάβει gefitinib ή erlotinib (n:95) και εξέφραζαν PD-L1 είχαν καλύτερα ποσοστά ανταπόκρισης  (61.2% vs 34.8%, p = 0.010), μεγαλύτερο PFS (11.7 vs 5,7 μήνες, p < 0.0001) και OS (21.9 vs 12.5 μήνες, p = 0.087) ). Όσοι από τους ασθενείς αυτούς είχαν EGFR μεταλλάξεις (n=55) και εξέφραζαν PD-L1 (70.9%) είχαν μεγαλύτερο PFS (13 vs 8,5 μήνες, p=0,011) και OS (29,5 vs 21 μήνες). Η έκφραση του PD1 δεν παρουσίασε συσχέτιση με το PFS ή το OS στους ασθενείς αυτούς. Παρά το γεγονός ότι ήταν μια μικρή μελέτη, τα αποτελέσματα χαρακτηρίστηκαν ως ιδιαίτερα ενδιαφέροντα καθώς επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση των μεταλλάξεων του EGFR με το PD-L1 και του Kras με το PD1.  Τα δεδομένα αυτά ανοίγουν το δρόμο για την περαιτέρω μελέτη των συνδυασμών στοχεύουσων θεραπειών με αντι PD-L1 και αντιPD1 στη θεραπεία του NSCLC.

To PD-L1 φαίνεται να εκφράζεται σε σημαντικό ποσοστό ασθενών με μεσοθηλίωμα του υπεζωκότα και να σχετίζεται με χειρότερη πρόγνωση. Ο Dr Aaron Mansfield από τη Mayo Clinic, Rochester, USA (Abstract 1270) ανακοίνωσε τα αποτελέσματα της μελέτης 224 ασθενών ( από το 1986 μέχρι το 2003)  με μεσοθηλίωμα από τους οποίους οι 89 (34%) εξέφραζαν τo PD-L1.Οι ασθενείς αυτοί παρουσίαζαν πιο προχωρημένη νόσο κατά τη διάγνωση και είχαν μικρότερη επιβίωση συγκριτικά με ασθενείς που δεν εξέφραζαν το PD-L1  (6 vs 14 μήνες, p < 0.0001). Οι αντιPD-L1 μπορεί να είναι ωφέλιμοι για την κατηγορία των ασθενών αυτών.

Ο Dr Brahmer από το Johns Hopkins, Baltimore, USA (Abstract 96PD) ανακοίνωσε τα επικαιροποιημένα, μέχρι τον 9/13) απολέσματα του nivolumab (αντι PD-1) σε 129 προθεραπευμένους ασθενείς  με NSCLC (Abstract 96PD) της μελέτης NCT00730639 (NEJM.2012 Jun 28;366(26):2443-54). Οι ασθενείς παρουσίασαν αντικειμενική ανταπόκριση σε ποσοστό 17% (n:22) με διαχειρίσιμη τοξικότητα. Η ετήσια και διετής επιβίωση ήταν 42% και 24% αντίστοιχα. Οι 11 ασθενείς παρουσίασαν  γρήγορη ανταπόκριση (μέσα στις 8 πρώτες εβδομάδες) ενώ ανταποκρίσεις παρατηρήθηκαν ανεξαρτήτως ιστολογίας, προηγούμενων θεραπειών, ηλικίας και ύπαρξης ή όχι EGFR-Kras μεταλλάξεων.

Στο συνέδριο παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της φάσης ΙΙ μελέτης του Hellenic Oncology Research Group στον χημειοανθεκτικό μικροκυτταρικό καρκίνο του πνεύμονα (Abstract 68p). Τριάντα ασθενείς με χημειοανθεκτική νόσο (υποτροπή κατά τη διάρκεια χημειοθεραπείας πρώτης γραμμής ή έως και τρεις μήνες μετά το πέρας της χημειοθεραπείας πρώτης γραμμής) με  PS: 0-2 (Δύο, 25 και τρεις αντίστοιχα) με 63,3% αυτών να έχουν λάβει τουλάχιστον δύο γραμμές θεραπείας, έλαβαν συνδυασμένη χημειοθεραπεία με πακλιταξέλη και bevacizumab. Η συνολική αντικειμενική ανταπόκριση ήταν 20% με έλεγχο της νόσου σε ποσοστό 36,7% . Το διάμεσο PFS ήταν 2,7 μήνες και η διάμεση επιβίωση 6,3 μήνες. Οι ερευνητές συμπέραναν ότι η θεραπεία σε αυτό τον υποπληθυσμό ασθενών  που  χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά δυσμενή  πρόγνωση χρήζει περαιτέρω διερεύνησης.

Τέλος, σε μελέτης φάσης ΙΙ από Dr Tracey Evans του Perelman Center for Advanced Medicine- Philadelphia-USA, το Cabazitaxel απέτυχε να επιτύχει το πρωτεύον καταληκτικό σημείο  (καλύτερο PFS) συγκρινόμενο με την τοποτεκάνη σε ασθενείς με υποτροπιάζον SCLC (Abstract 670). Συνολικά 179 ασθενείς που παρουσίασαν επιδείνωση κατά τη διάρκεια ή μετά την πρώτη γραμμής χημειοθεραπεία με πλατίνα, τυχαιοποιήθηκαν  να λάβουν Cabazitaxel ή τοποτεκάνη. Το διάμεσο PFS ήταν 1.4 μήνες για την cabazitaxel arm και 3.0 μήνες για την τοποτεκάνη. Παρόμοια αποτελέσματα παρατηρήθηκαν και στους πλατινοευαίσθητους και τους πλατινοανθεκτικούς ασθενείς. Η Cabazitaxel έδειξε επίσης χειρότερη διάμεση επιβίωση (5.2 μήνες vs. 6.8 μήνες για την τοποτεκάνη).

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Newsletter

footer

Όροι Χρήσης

Κλινικές μελέτες ΕΟΠΕ

copyrights HTML