Στην αίθουσα ενός ακόμα σεμιναρίου.
Στέκω παράμερα.
Είναι η αγαπημένη μου θέση· βολική για μένα που τρέμω το φως.
Ίσως επειδή έτσι βλέπω τα πλάγια περιγράμματα ανθρώπων· μεγαλόσωμοι ή μικρόσωμοι, χοντροί ή λιγνοί, σωματότυποι ποικίλοι σε συνδυασμούς αμέτρητους.
Πιο ενδιαφέροντα όμως τα ψυχικά αποτυπώματα· κανένα απολύτως ταυτόσημο με κάποιο άλλο αλλά με μια απελπιστική ομοιομορφία και προβλεψιμότητα -ανά ομάδες.
Από το πλάι χαρτογραφώ και την κίνηση. Επειδή με εξαίρεση τον κάβουρα και δυο τρία άλλα είδη, στην αναζήτηση τροφής όλα τα ζώα κινούνται πρόσω ή όπισθεν και σπάνια πλαγίως (συγχώρησέ μου τις αδυναμίες στη ζωογνωσία). Όσα πετούν, έχουν και τη δυνατότητα της πλαγιοπορείας αλλά μόνο ως συμπληρωματικό ή έκτακτο ελιγμό.
Όμως η πτήση είναι προνόμιο λίγων. Όπως και τα μοντέρνα όπλα, η αεροπορία, η τεχνολογία, η βιοτεχνολογία· στα χέρια λίγων. Οι αποκτώντες και υπηρετικό προσωπικό υποκινητούν προοδευτικά μέχρι ακινησίας, καταλήγοντας αναπόφευκτα στην κατηγορία των κητωδών, αν και ορισμένοι χωρίς καμμία αύξηση του εμφανούς, του υποδορίου λίπους είναι επίσης κήτη σε εγκεφαλικό επίπεδο – ίσως και γενετικώς καθορισμενο.
Κοιτάξτε τούς ηγεμόνες στην Ιστορία, κοιτάξτε το πρόσφατο παρελθόν και το παρόν της τάξης των Πολιτευτών και θα καταλάβετε· είναι η εκδίκηση της φυσικής ισορροπίας.
Ζητώ συγγνώμη γιατί πάλι δολιχοδρόμησα.
Μόνο από το πλάι τελικά μπορείς να αφήσεις τη φαντασία λυτή να δώσει υπόσταση μελών του ζωικού βασιλείου σε αυτούς που παρατηρείς.
Σήμερα λοιπόν βλέπω διάφορα ενδιαφέροντα ζώα· ανάμεσά τους αλεπούδες, αρκούδες, γεράκια, λιοντάρια, άλογα, αγελάδες, κουνάβια, αλλά και φίδια, μηρμύγκια, κουκουβάγιες.
Αν και ο άνθρωπος είναι ζώο της ξηράς, περιέργως κάποιοι μοιάζουν με καρχαρίες ή ροφούς ενώ δε λείπουν και τα χταπόδια.
Για ψυχοσωματικά περιγράμματα μιλώ, μην ξεχνιόμαστε, έ;
Στο επίκεντρο της δράσης όλων των ζώων, η τροφή. Όλα κινούνται προς την αναζήτησή της ενώ οι μόνες διαφορές υπάρχουν στον τρόπο της εξασφάλισής της.
Κάποια την ξεμοναχιάζουν, τη δαγκώνουν ή τη στραγγαλίζουν και την καταπίνουν βιαστικά, άλλα την κρύβουν σε ασφαλή σημεία για να την καταπιούν αργότερα.
Πάντως κανένα ζώο από αυτά που βλέπω δεν κινείται όπισθεν, πλην των αιλουροειδών πριν χιμήξουν για την αρπαγή.
Κάποια, όπως η αφεντιά μου, μένουν στην θέαση των πραγμάτων, στο αποτράβηγμα και την απόσταση που επιτρέπει την παρατήρηση και τον ανώφελο στοχασμό. Ίσως γιατί είμαι τελικά ένα εξαρτημένο αλλά εν ασφαλεία τροφής κατοικίδιο.
Είναι μάλλον γι ‘ αυτό που αν και έκκεντρος, μένω τελικά “μέσα” σ’ όλους με σύντομες μόνο μικροπτήσεις και αυτές εικονικές· “μέσα” μα πάντα παράμερα σε όλες τις συναθροίσεις.
Το βέβαιο σε όλες τις αίθουσες είναι η κοινή Έξοδος.