Log In
10/04/2020

Η Αγωνία ενός ογκολόγου στην εποχή του SARS-COV2

Η εισβολή του κορονοϊού στη ζωή μας, ο αναγκαστικός εγκλεισμός και ο φόβος για το τι θα ακολουθήσει έφεραν στην επιφάνεια μια σειρά από υπαρξιακές διερωτήσεις.

Ίσως βρισκόμαστε στο ξεκίνημα ενός εντελώς διαφορετικού τρόπου ζωής και η καθημερινότητά μας να μην είναι η ίδια.

Πόσο διαχειρίσιμος είναι ο καινούριος τρόπος ζωής της απομόνωσης, βραχυπρόθεσμος ή μακροπρόθεσμος και πώς θα συντηρηθεί;

Τα μέτρα της κοινωνικής απόστασης θα εξαγγέλλονται κάθε φορά σε μία νέα επιδημία, κάθε φορά που οι μονάδες εντατικής θεραπείας θα γεμίζουν;

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αυτό το νέο μέλλον. Απαραίτητο όμως να προσαρμοστούμε: καινούριος τρόπος ζωής, εργασίας και σύναψης σχέσεων.

Ωςγιατροί βρισκόμαστε μπροστά στην εφαρμογή ιατρικής πολέμου. Διαλογή ασθενών! Ο εχθρός αόρατος, ανίκητος; Είμαι σίγουρη πως ΟΧΙ!

ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ για να μην φτάσουμε στη διαλογή.

Αν με ρωτήσετε αν φοβάμαι, θα σας πω ΝΑΙ. Φοβάμαι για τους ασθενείς μου, φοβάμαι για τους συναδέλφους μου, για την οικογένειά μου, για τους φίλους μου. Αν αρρωστήσω; Γνωρίζω ότι με χρειάζονται αλλά είμαι και αναλώσιμη. Αν είμαι φορέας και δεν το ξέρω; Μπαίνω μουδιασμένη στις αίθουσες χημειοθεραπείας, μουδιασμένη εξετάζω αλλά ξέρω πως πρέπει να χαμογελώ, να δίνω ελπίδα, να δίνω οδηγίες στα τόσα ζευγάρια μάτια που με κοιτούν με αγωνία, φόβο, ασθενείς που πρέπει να σηκώσουν ακόμα ένα βαρύ φορτίο που επιφορτίζει την ήδη επιβαρυμένη ψυχολογική τους  κατάσταση. Χρειάζονται ένα χέρι μόνιμα απλωμένο και σφιχταγκαλιασμένο με το γιατρό τους, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και αυτό πρέπει να το στερηθούν. Το χάδι στο μέτωπό τους γίνεται με ένα ζευγάρι γάντια που αλλάζει πολλές φορές για να μην τους μεταδοθεί ο ύπουλος εχθρός.

Νοιώθω ενοχική, μήπως και δεν έχω πάρει όλα τα μέτρα προστασίας σωστά, μήπως και δεν τους χαμογέλασα με την ίδια δύναμη όπως έκανα πριν.

Οι ασθενείς μας είναι εξ ορισμου ανοσοκατασταλμένοι. Από τη διάγνωσή τους ζουν αγκαλιά με το φόβο της πάθησής τους και τώρα τους ζητούμε μια άλλη διαφορετική αγκαλιά, αυτή του φόβου της πιθανής μόλυνσης από τον ιό και να είναι απομονωμένοι. Τους διαβεβαιώνουμε όμως ότι δεν είναι μόνοι και σε αυτήν τη μάχη. Είμαστε δίπλα τους, με το τηλέφωνο, το skype, τα μειλς. Τους διαβεβαιώνουμε ότι αυτό θα κοπάσει, θα βγούμε από τις φυλακές μας. Η ζωή θα συνεχίσει τον αδιάκοπο ρυθμό της. Αυτός ο φόβος πρέπει να γίνει οιστρος ζωής και κινητήριος δύναμη για να ανακαλύψουμε δυνάμεις μέσα μας που ενδεχομένως δεν είχαμε γνωρίσει.

Mπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε αυτόν τον αναγκαστικό εγκλεισμό με ένα άλλο μάτι , καθώς μας βοηθάει να αναπτύξουμε εντονότερα μια επικοινωνία που λόγω των ρυθμών της ζωής είχαμε ξεχάσει. Μια επικοινωνία στο πλαίσιο της οικογένειας και του σπιτιού που ενδεχομένως μπορεί να ειχαμε απομακρυνθεί ακόμα και αν δεν το έχουμε καταλάβει. Σχέσεις επαναπροδιορίζονται και η αγωνία όταν μοιράζεται αμβλύνεται.

Ως γιατρός ΜΕΝΩ ΣΠΙΤΙ τις ώρες που δεν εργάζομαι, ακούγοντας μουσική που είχα χρόνια να ακούσω όπως το café de l art, η διαβάζοντας κάποιο βιβλίο που πάντα έλεγα να αρχίσω και ποτέ δεν έκανα. Θα μιλήσω με τους γιους μου στο τηλέφωνο, θα συζητήσω μαζί τους για πράγματα που μπορεί λόγω της καθημερινότητάς μου να μη βρίσκαμε το χρόνο να κάνουμε, θα δω μια ταινία του ιταλικού κινηματογράφου που πάντα μου άρεσε.

Παρ’ ότι υπάρχει εθνικιστική απομόνωση απαιτείται παγκόσμια προσπάθεια για την παραγωγή και διανομή ιατρικού εξοπλισμού, test kits και αναπνευστήρων, ενίσχυση ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των ερευνητών με πνεύμα παγκόσμιας συνεργασίας και εμπιστοσύνης.

Η «Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ προφήτεψε τη σημερινή πραγματικότητα: «η ζωή του ανθρώπου απειλείται από έναν βάκιλο, που φεύγει στο τέλος, αλλά θα επανέλθει»…(1947)

Το ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ  δεν είναι μια τιμωρία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται έτσι. Είναι  μια ευκαιρία να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Να θυμηθείς πράγματα που σε κάνανε χαρούμενο και είχες ξεχάσει, να ασχοληθείς με πράγματα που ποτέ πριν δεν φανταζόσουν ότι μπορεί να κάνεις λόγω των ρυθμών της ζωής.

Μένουμε σπίτι γιατί είναι ατομική ευθύνη.

Μένουμε σπίτι γιατί είναι κοινωνικό χρέος.

Μένουμε σπίτι γιατί είναι ατομική συνέπεια.

Η συστράτευση αυτή είναι κοινωνική αναγκαιότητα για όλους μας. Μένουμε σπίτι για να  είμαστε αύριο όλοι πάλι εδώ!

Η καταιγίδα θα περάσει. Δοκιμαζόμαστε όλοι. Θα βγούμε ΝΙΚΗΤΕΣ.

Μπέρλοτ  Μπρεχτ

Χρειάζονται πολλά τον κόσμο για να αλλάξεις. Οργή και επιμονή. Γνώση και αγανάκτηση. Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά. Ψυχρή υπομονή και ατελείωτη καρτερία. Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.

Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα να αλλάξουμε. (από το θεατρικό έργο «Η απόφαση, Die Massnahme, 1930)

ΖΗΣΕ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΚΑΙ ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ

Από την Αθηνά Χριστοπούλου, Παθολόγο Ογκολόγο, Υπεύθυνη Ογκολογικής Μονάδας ΓΝ Πατρών “Άγιος Ανδρέας”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Newsletter

footer

Όροι Χρήσης

Κλινικές μελέτες ΕΟΠΕ

copyrights HTML