Στον θάλαμο του νοσοκομείου,
μια ζωγραφιά απέναντι από το κρεβάτι..
με τα χρώματα της κόρης του να γράφουν
– σ α γ α π ά μ ε μ π α μ π ά –
Ξύπνησε.. ρώτησε αν βλέπουμε
κι εμείς τα χρωματα..
Χαμογέλασε..
“Καλημέρα ζωγραφιά μου”, είπε με τρεμάμενη φωνή..
“Ο Μπαμπάς φεύγει..Να ξέρεις..”
Είπε και η φωνή ακουγόταν όλο και πιο μακριά..
ΣΗΜΑΝΕ Συναργεμός και ήρθαν Τόσοι..
και Άλλοι τόσοι..
Δεν τον πρόλαβαν
είχε Ήδη φύγει..
Φορείο και Τρεχάλα στο ασανσέρ..
-Είναι νέος.. Είναι νωρίς..
Δεν σταμάτησαν να προσπαθούν..
Μέχρι που η πόρτα του ασανσέρ έκλεισε ..
‘Ολοι ήταν μέσα..
μα Αυτός ήθελε να φύγει..
-Ειναι νέος είναι νωρις!
Δεν σταματούσαν..
ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ όμως το ασανσέρ..
έσβησαν τα φώτα..
Όλοι ένιωσαν τα χέρια..
Κάποιος τα κρατούσε..
Τα φώτα σβηστά ..
Και η πόρτα.. Άνοιξε..
ο Α είχε φύγει..
Όλοι μέσα..όλοι μαζί..
Εκείνος είχε φύγει..
Ανέβηκαν τους ορόφους με τα πόδια..
και Κανείς δεν είπε λέξη..
Μέρες μετά.. ακόμα δεν μιλούσαν..
Άργησαν να μιλήσουν γι’ αυτό..
Μόνος απόηχος μια φωνή..
Φωνή που επέμενε να κάνει το καθήκον..
“ώρα θανάτου;; ώρα θανάτου;; ”
Και τα φώτα.. Άναψαν.
Ελένη Ζαΐρη
Ειδικευόμενη Παθολογίας
Β’ Παθολογική Κλινική, ΑΝΘ ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ
