Κινητικότητα αντί διαθεσιμότητας ή επικείμενης απόλυσης, αναδιάρθρωση αντί αποδιάρθρωσης, ορθολογισμός αντί ανορθολογισμού, αναδόμηση αντί αποδόμησης.
Ο πλούτος της ελληνικής γλώσσας επιστρατεύεται στην εξυπηρέτηση του σκοπού της υπεκφυγής και της ανακρίβειας, της ασυμφωνίας νοημάτων και πράξεων ή καταστάσεων και ο ορθός λόγος αντικαθίσταται από την ασαφή κενολογία σε επίπεδο μαζικής επικοινωνίας.
Η παραδοξότητα λοιπόν ανάγεται σε πραγματικότητα και μέσο για την μεταμφίεση και την ασαφοποίηση σαφών ενεργειών, που αποδεδειγμένα και σταθερά αποσυντονίζουν και διασπούν δημόσιες δομές, που αναπτύχθηκαν και δοκιμάσθηκαν σε χρονικό διάστημα δεκαετιών.
Η επιστρατευμένη παραδοξότητα παραφράζει και την σαφή και σταθερή αποδόμηση του δημοσίου συστήματος υγείας, σε ένα πολιτικό σκηνικό κατά το οποίο, ως πρότυπο του ορθώς φέρεσθαι και ως γενικό μέτρο ικανότητας και ήθους προβάλλεται είτε η “μαγκιά” είτε η πρωτοτυπία και η ευρηματικότητα των εξυπνακισμών.
Σε αυτή την περίεργη πραγματικότητα είναι άξια απορίας η απουσία λόγου των φορέων της επιστήμης και της διανόησης, ωσάν η πανώλης της αδιαφορίας να έχει εξαντλήσει ή αφανίσει όλους όσους θα μπορούσαν να εκφέρουν ορθό λόγο και θα είχαν το κύρος και την έξωθεν καλή μαρτυρία, ώστε να εισακουσθούν από εναπομείναντα ευήκοα ώτα.
Η τακτική της σιωπής επιλέγεται εκ των φαινομένων και από τα επιστημονικά σωματεία, τόσο στον επιστημονικό όσον και στον κοινωνικό στίβο.
Στην παρούσα συγκυρία δεν φαίνεται να υπάρχουν επιστημονικές ιατρικές κοινότητες που μπορούν να υποστηρίξουν με αξιόπιστα επιχειρήματα, ότι επιτελούν επαρκώς και όχι κατ’ επίφαση τους κοινωνικούς κυρίως σκοπούς, που συνήθως κατέχουν κυρίαρχη θέση στην ιδρυτική πράξη και το καταστατικό τους.
Ενδεχομένως η κοινωνική, εργασιακή και ιδεολογική ετερογένεια των συναδέλφων ιατρών, που συγκροτούν την επιστημονική ιατρική κοινότητα, δεν επιτρέπει την ενεργοποίηση και την συναινετική διατύπωση θέσεων και απόψεων, που θα αποδοκιμάζουν ή ακόμα και θα επικροτούν τις πρόσφατες διοικητικές και δομικές εξελίξεις στον χώρο της υγείας.
Επί πλέον ίσως η άρθρωση παρεμβατικού λόγου παραλείπεται και εξ αιτίας του γεγονότος ότι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι φορείς της πολιτείας ανέκαθεν και συνήθως υποτιμούν, απαξιούν, υποβαθμίζουν τον ρόλο των επιστημονικών κοινοτήτων και κάποιες φορές ανεπισήμως τις συκοφαντούν, παρ’ όλον ότι επισήμως τις αγνοούν. Η θεσμική υποτίμηση μπορεί να επαγάγει σιωπηρή εσωστρέφεια και αισθήματα ευνουχισμού και αναποτελεσματικότητας, που εκτιμούν ως άσκοπη και ανώφελη κάθε προσπάθεια και παρέμβαση.
Εν μέσω αδράνειας λοιπόν των επιστημονικών ιατρικών σωματείων εξελίσσεται το καταστροφικό “τσουνάμι” του τυχοδιωκτισμού και της παραδοξότητας.
Η επιστημονική ιατρική κοινότητα μάλλον στο εγγύς μέλλον θα είναι και πάλι πολύ ετερογενής, ώστε να αποτιμήσει τα δραματικά επακόλουθα και να μετρήσει τα πολυπληθή ανώνυμα θύματα.
Επί του παρόντος ελλείψει άρτου θα καταναλωθούν και τα τελευταία αποθέματα παντεσπανίου και ακολούθως κατ’ ανάγκην θα επιδιωχθεί ο επαναπροσδιορισμός της φυσιογνωμίας, ο επανακαθορισμός των στόχων και η αναζήτηση της απωλεσθείσας αξιοπρέπειας.
Ο υπογράφων δηλοί ότι οι ανωτέρω απόψεις είναι προσωπικές και δεν εκπροσωπούν το ΔΣ της ΕΟΠΕ.
Αθανάσιος Αθανασιάδης
