Log In
19/04/2021

Νεότερα δεδομένα για τον καρκίνο νεφρού: Ανασκόπηση από το Ογκολογικό συνέδριο American Society of Clinical Oncology Genitourinary Symposium 2021

Αυτή η ανασκόπηση του ASCO GU 2021, που έλαβε χώρα στις 11-13 Φεβρουαρίου 2021 στις ΗΠΑ και διαδικτυακά, αφορά στη θεματική ενότητα του καρκίνου του νεφρού και γίνεται στα πλαίσια της καθιερωμένης ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης  για το συγκεκριμένο τύπο καρκίνου το μήνα Μάρτιο.

1. Οι συνδυαστικές θεραπείες εξακολουθούν να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος

Ο προχωρημένος καρκίνος νεφρού αντιμετωπίζεται σήμερα με το συνδυασμό είτε δύο φαρμάκων που απελευθερώνουν τη δράση του ανοσιακού συστήματος (ανοσοθεραπεία με nivolumab και ipilimumab) είτε με ένα φάρμακο ανοσοθεραπείας (pembrolizumab ή avelumab) μαζί με ένα φάρμακο που αναστέλλει την αγγειογένεση του όγκου (αναστολέας του αγγειακού ενδοθηλιακού αυξητικού παράγοντα, όπως axitinib, lenvatinib, cabozantinib). Οι συνδυαστικές θεραπείες εξακολουθούν να αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος και παρουσιάστηκαν στο συνέδριο επικαιροποιημένα δεδομένων από τρέχουσες μελέτες καθώς και αποτελέσματα από νεότερους συνδυασμούς.

Αποτελέσματα από τη μελέτη φάσης 3 CLEAR έδειξαν ότι το lenvatinib (αναστολέας του αγγειακού ενδοθηλιακού αυξητικού παράγοντα) σε συνδυασμό με το pembrolizumab (ανοσοθεραπεία) οδήγησαν σε μακρότερη επιβίωση και συρρίκνωση του όγκου σε σύγκριση με την παλαιότερα καθιερωμένη θεραπεία sunitinib σε ασθενείς με προχωρημένο νεφροκυτταρικό καρκίνο που δεν είχαν λάβει προηγούμενη θεραπεία.

1069 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν σ’ αυτή τη μελέτη, σε 3 ομάδες: η πρώτη ομάδα έλαβε lenvatinib και pembrolizumab, η δεύτερη ομάδα έλαβε lenvatinib και everolimus, και η τρίτη ομάδα έλαβε sunitinib. Στους ασθενείς που χορηγήθηκε lenvatinib και pembrolizumab, το χρονικό διάστημα από τη στιγμή που η θεραπεία σταμάτησε να είναι αποτελεσματική μέχρι τη στιγμή  που ο καρκίνος ξεκίνησε να μεγαλώνει ξανά (= διάστημα ελεύθερο προόδου της νόσου) ήταν σχεδόν 2 έτη, σε σύγκριση με 9.2 μήνες στους ασθενείς που έλαβαν sunitinib. Η συνολική επιβίωση για τους ασθενείς της μελέτης δε ήταν μετρήσιμη διότι η μελέτη εξακολουθεί να είναι ενεργή, ωστόσο τα δεδομένα που συλλέχθηκαν μέχρι στιγμής δείχνουν ότι η συνολική επιβίωση είναι μεγαλύτερη στους ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν με  το συνδυασμό lenvatinib και pembrolizumab σε σύγκριση με όσους έλαβαν sunitinib. Επιπλέον παρατηρήθηκε μεγαλύτερη συρρίκνωση του καρκίνου (ποσοστό ανταπόκρισης της νόσου) με το συνδυασμό lenvatinib και pembrolizumab (71%) σε σύγκριση με το sunitinib (36.1%). Αξιοσημείωτο είναι ότι 16.1% των ασθενών είχαν πλήρη συρρίκνωση του καρκίνου τους με το συνδυασμό lenvatinib και pembrolizumab.

Σχεδόν όλοι οι ασθενείς της μελέτης είχαν παρενέργειες από τη θεραπεία. Οι ασθενείς που έλαβαν lenvatinib και pembrolizumab είχαν μεγαλύτερη συχνότητα μείωσης στη δόση της θεραπείας λόγω παρενεργειών (περίπου τα δύο τρίτα των ασθενών) σε σύγκριση με τους ασθενείς στην ομάδα που έλαβε sunitinib (περίπου οι μισοί ασθενείς). Παρόλα αυτά, οι παρενέργειες για κάθε θεραπεία ήταν αναμενόμενες και αντιμετωπίσιμες.

Συμπερασματικά, αυτά τα αποτελέσματα υποστηρίζουν τη χρήση του συνδυασμό lenvatinib και pembrolizumab ως εν δυνάμει θεραπεία 1ης γραμμής  για ασθενείς με προχωρημένο νεφροκυτταρικό καρκίνο. Τα κυριότερα ερωτήματα και ζητήματα που προκύπτουν είναι: α) ποιοι ασθενείς θα πρέπει να λάβουν αυτό το συνδυασμό έναντι των άλλων εγκεκριμένων συνδυασμών, β)  παρότι τα δεδομένα είναι σημαντικά, δεν γνωρίζουμε πόσο καλά ανεκτή είναι αυτή η θεραπεία, ούτε μπορούμε να συγκρίνουμε απευθείας τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης με αυτά που προέρχονται από τους άλλους συνδυασμούς ανοσοθεραπείας με αντι-αγγειογενετική θεραπεία (pembrolizumab και axitinib, nivolumab και cabozantinib, ή nivolumab και ipilimumab).

Οι συνδυασμοί ανοσοθεραπείας (nivolumab και ipilimumab) και ανοσοθεραπείας με αναστολείς της αγγειογένεσης χρησιμοποιούνται ευρέως για τη θεραπεία του μεταστατικού καρκίνου νεφρού. Ωστόσο, δεν υπάρχουν δεδομένα από τη σύγκριση της έκβασης μεταξύ διαφορετικών συνδυασμών ανοσοθεραπείας στην καθημερινή κλινική πράξη. Δεδομένα από τη βάση δεδομένων της Διεθνούς Κοινοπραξίας για το μεταστατικό καρκίνο του νεφρού (International Metastatic RCC Database Consortium – IMDC) μελετήθηκαν δεδομένα από ασθενείς που δεν είχαν λάβει προηγούμενη θεραπεία και αντιμετωπίστηκαν με συνδυασμούς ανοσοθεραπείας. Τα αποτελέσματα τριών διαφορετικών συνδυασμών ανοσοθεραπείας (pembrolizumab και axitinib, avelumab και axitinib, nivolumab και cabozantinib) συγκρίθηκαν με το συνδυασμό nivolumab και ipilimumab.

Μελετήθηκαν 723 ασθενείς, εκ των οποίων 571 έλαβαν nivolumab και ipilimumab, ενώ 152 έλαβαν συνδυασμούς ανοσοθεραπείας και αντι-αγγειογενετικής θεραπείας. Σε ασθενείς ενδιαμέσου ή υψηλού κινδύνου παρατηρήθηκε λιγότερη μείωση όγκου και μικρότερη διάρκεια θεραπείας στην ομάδα που έλαβε nivolumab και ipilimumab συγκριτικά με την ομάδα που έλαβε ανοσοθεραπεία και αναστολέα αγγειογένεσης. Επίσης, ενώ η διάρκεια θεραπείας ήταν μεγαλύτερη στην ομάδα ασθενών που έλαβε το συνδυασμό ανοσοθεραπείας και αναστολέα αγγειογένεσης, δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στη συνολική επιβίωση και στο διάστημα μέχρι την επόμενη γραμμή θεραπείας σε σύγκριση με το συνδυασμό  nivolumab και ipilimumab σε ασθενείς ενδιάμεσης και πτωχής πρόγνωσης.
Η ύπαρξη σοβαρών παρενεργειών από το ανοσιακό σύστημα που χρειάστηκαν αντιμετώπιση με στεροειδή ή οδήγησαν σε καθυστέρηση της επόμενης δόσης θεραπείας σχετίστηκαν με μεγαλύτερη συνολική επιβίωση σε σύγκριση με ασθενείς που δε χρειάστηκαν στεροειδή ή δεν είχαν καθυστερήσεις στη λήψη της επόμενης δόσης θεραπείας. Συμπερασματικά, τόσο ο συνδυασμός nivolumab και ipilimumab, όσο και ο συνδυασμός ανοσοθεραπείας με αναστολέα της αγγειογένεσης είναι καλές επιλογές στην θεραπεία πρώτης γραμμής για το μεταστατικό νεφροκυτταρικό καρκίνο.  

2. Η θεραπεία με Cabozantinib είναι υποσχόμενη στο θηλώδη καρκίνο του νεφρού

Η πρωτεΐνη MET (γνωστή και ως υποδοχέας του αυξητικού παράγοντα των ηπατοκυττάρων) βρέθηκε ότι διεγείρει την ανάπτυξη  των όγκων, ιδιαίτερα στο θηλώδη νεφροκυτταρικό καρκίνο. Σ’ αυτή τη μελέτη, οι αναστολείς MET cabozantinib, crizotinib, και savolitinib συγκρίθηκαν με την καθιερωμένη θεραπεία με sunitinib για την αντιμετώπιση ασθενών με  θηλώδη νεφροκυτταρικό καρκίνο του νεφρού.

152 ασθενείς με μεταστατικό θηλώδη νεφροκυτταρικό καρκίνο που είχαν λάβει προηγουμένως μια προηγούμενη γραμμή θεραπείας (εκτός από αναστολείς του αγγειακού ενδοθηλιακού αυξητικού παράγοντα και του αυξητικού παράγοντα των ηπατοκυττάρων) χωρίστηκαν σε 4 διαφορετικές ομάδες λαμβάνοντας αντίστοιχα sunitinib, cabozantinib, crizotinib, ή savolitinib.

Η επιβίωση ελεύθερη προόδου της νόσου ήταν μεγαλύτερη στους ασθενείς που έλαβαν  cabozantinib (9 μήνες) σε σύγκριση με ασθενείς που έλαβαν sunitinib (5-6 μήνες). Η συρρίκνωση του όγκου (ποσοστό ανταπόκρισης) για το cabozantinib ήταν 23% σε σύγκριση με 4% για το sunitinib. Το savolitinib και το crizotinib δεν οδήγησαν σε βελτίωση της  επιβίωσης ελεύθερης προόδου της νόσου σε σύγκριση με το sunitinib. Σοβαρές παρενέργειες παρατηρήθηκαν στο 69% των ασθενών που έλαβαν sunitinib, 74% των ασθενών που έλαβαν cabozantinib, 37% με crizotinib, και 39% με savolitinib. Υπήρξε 1 θάνατος λόγω θρομβοεμβολικού επεισοδίου στην ομάδα ασθενών του cabozantinib.

Συμπερασματικά, το cabozantinib βελτίωσε την επιβίωση ελεύθερη προόδου της νόσου σε ασθενείς που είχαν λάβει προηγούμενη θεραπεία για  μεταστατικό θηλώδη νεφροκυτταρικό καρκίνο σε σύγκριση με την καθιερωμένη θεραπεία με sunitinib.

3. Νέος αναστολέας του επαγώγιμου από την υποξία παράγοντα (HIF) για ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο νεφρού

Ο καρκίνος του νεφρού χαρακτηρίζεται πολύ συχνά από μεταλλάξεις στο γονίδιο von Hippel-Lindau (VHL), οι οποίες οδηγούν σε υψηλά επίπεδα μιας πρωτεΐνης που ονομάζεται επαγώγιμος από την υποξία παράγοντας (HIF). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια σειρά αλλαγών στα καρκινικά κύτταρα και στο μικροπεριβάλλον τους που ευνοεί την ανάπτυξη του όγκου. Ο νέος αναστολέας του επαγώγιμος από την υποξία παράγοντα 2α (HIF-2α),belzutifan (MK-6482), αναστέλλει τη δράση του HIF-2α.

Σε μια μικρή μελέτη φάσης 2, η ασφάλεια και αποτελεσματικότητα του belzutifan σε συνδυασμό με cabozantinib μελετήθηκαν σε ασθενείς που έλαβαν τουλάχιστον 1 δόση θεραπείας και παρακολουθήθηκαν για τουλάχιστον 6 μήνες ή περισσότερο. Οι ασθενείς αυτοί είχαν λάβει μέχρι 2 προηγούμενες γραμμές θεραπείας για καρκίνο νεφρού. Οι περισσότεροι ασθενείς (90.2%) είχαν συρρίκνωση του όγκου τους. Το ποσοστό ανταπόκρισης ήταν 22%, συμπεριλαμβάνοντας 9 μερικές ανταποκρίσεις. Η επιβίωση ελεύθερη προόδου της νόσου ήταν 16.8 μήνες και 95% των ασθενών επιβίωσε πέραν του 6-μήνου της παρακολούθησης. Η μελέτη παραμένει ενεργή.
Σχεδόν όλοι οι ασθενείς (98.1%) είχαν παρενέργειες από τη θεραπεία, παρόλο που οι περισσότερες ήταν ήπιας ή μέτριας σοβαρότητας και χρειάστηκαν μόνο τοπική θεραπεία ή καμία θεραπεία.  Οι πιο συχνές παρενέργειες που χρειάστηκαν νοσηλεία για αντιμετώπιση σε νοσοκομείο ήταν: υψηλή αρτηριακή πίεση, αναιμία, κόπωση, μεταβολές των τρανσαμινασών και χαμηλά επίπεδα οξυγόνου (υποξία). Δεν παρατηρήθηκαν παρενέργειες απειλητικές για τη ζωή.

Συμπερασματικά, το belzutifan (MK-6482), έδειξε υποσχόμενη αντικαρκινική δράση σε συνδυασμό με το cabozantinib σε ασθενείς με μεταστατικό διαυγοκυτταρικό καρκίνο νεφρού που είχαν λάβει προηγούμενες γραμμές θεραπείας. Από την περαιτέρω παρακολούθηση αυτών των ασθενών μένει να δούμε αν αυτά τα αποτελέσματα θα είναι ακόμη πιο θετικά με την πάροδο περισσότερου χρόνου. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν αυτός ο συνδυασμός θα είναι καλύτερη επιλογή από τη μονοθεραπεία με belzutifan, που περιγράφεται παρακάτω.

Δεδομένα από την παρακολούθηση ασθενών που συμμετείχαν σε μια προηγούμενη μελέτη φάσης 1/2 με μονοθεραπεία belzutifan παρουσιάστηκαν επίσης στο ASCO GU 2021. Σ’ αυτή τη μελέτη, το belzutifan χορηγήθηκε σε 55 ασθενείς που είχαν προηγουμένως λάβει πολλαπλές γραμμές θεραπείας για καρκίνο νεφρού. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για περίπου 28 μήνες.

Οι μισοί περίπου ασθενείς (55%) είχαν σταθερότητα της νόσου και σε ένα ποσοστό 80% υπήρξε έλεγχος της νόσου. Για ασθενείς με ευνοϊκή πρόγνωση, το ποσοστό ελέγχου της νόσου ήταν  92%, και για ασθενείς ενδιάμεσης και πτωχής πρόγνωσης ήταν 76%. Η επιβίωση ελεύθερη προόδου της νόσου ήταν 14.5 μήνες, και περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς είχαν επιβίωση ελεύθερη προόδου της νόσου 12 μήνες. Η συρρίκνωση του όγκου (ποσοστό ανταπόκρισης) ήταν 25%, με 14 ασθενείς να παρουσιάζουν μερική ανταπόκριση στη θεραπεία.  Το 60% των ασθενών σταμάτησαν τη θεραπεία λόγω προόδου της νόσου και 4% λόγω παρενεργειών.

Οι συχνότερες παρενέργειες της θεραπείας ήταν αναιμία (76%), κόπωση (71%), δύσπνοια (49%), ναυτία (36%), βήχας (31%), και χαμηλά επίπεδα οξυγόνου (υποξία, 31%). Δύο ασθενείς είχαν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες απειλητικές για τη ζωή που χρειάστηκαν νοσηλεία, και 4 ασθενείς απεβίωσαν κατά τη διάρκεια της μελέτης. Καμία από τις ανεπιθύμητες αυτές ενέργειες δε συσχετίστηκαν με τη θεραπεία με belzutifan.

Το Belzutifan (MK-6482) είναι καλά ανεκτό και αποτελεσματικό σε ασθενείς με μεταστατικό διαυγοκυτταρικό καρκίνο νεφρού. Μια μελέτη φάσης 3 του φαρμάκου είναι σε εξέλιξη, η οποία συγκρίνει το  belzutifan με το everolimus. Αν αυτή η μελέτη της οποίας τα αποτελέσματα θα είναι ώριμα για ανάλυση σε τουλάχιστον ένα χρόνο από σήμερα δείξει όφελος από το belzutifan έναντι του everolimus, το belzutifan πιθανώς να αποτελέσει τη νέα εγκεκριμένη θεραπεία σε αυτούς τους ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο νεφρού.

4. Επιπλοκές της ογκομειωτικής νεφρεκτομής

Παρά την ύπαρξη 2 πρόσφατων τυχαιοποιημένων μελετών, η χρονική στιγμή και ο ρόλος της χειρουργικής εξαίρεσης του πρωτοπαθούς όγκου σε ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο νεφρού  (που ονομάζεται ογκομειωτική νεφρεκτομή) παραμένει αμφιλεγόμενος. Σημαντική είναι η εκτίμηση των ιατρικών επιπλοκών από μια μελέτη που παρουσιάστηκε στο ASCO GU 2021, η οποία διενεργήθηκε σε 5 νοσοκομειακά κέντρα από το 2005 ως το 2019.

Οι ιατρικές επιπλοκές και η έκβαση 90 ημέρες μετά τη νεφρεκτομή μελετήθηκαν σε 937 ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο νεφρού. Σχεδόν οι μισοί ασθενείς προεγχειρητικά (43.3%) είχαν θρόμβωση της κάτω κοίλης φλέβας (μιας μεγάλης φλέβας που μεταφέρει το αίμα από το κατώτερο τμήμα του σώματος προς την καρδιά). Η χειρουργική προσπέλαση έγινε ανοιχτά στο 76.3% των ασθενών και λαπαροσκοπικά στο 23.4% των ασθενών. Το ένα τέταρτο περίπου των ασθενών (25.9%) είχε λάβει συστηματική θεραπεία πριν την επέμβαση. Ο μέση διάρκεια νοσηλείας στο νοσοκομείο ήταν 5 ημέρες για το ανοιχτό χειρουργείο και 3 ημέρες για λαπαροσκοπική/ρομποτική εκτομή. Η ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θρομβεκτομή παρέμειναν στο νοσοκομείο για περίπου 6 ημέρες λόγω του υψηλότερου κινδύνου σοβαρών επιπλοκών. Σχεδόν 10% των ασθενών είχαν σοβαρές επιπλοκές εντός 90 ημερών από την επέμβαση. Περίπου 1% των ασθενών απεβίωσαν εντός 30 ημερών από το χειρουργείο και 6.7% εντός 90 ημερών. Οι θεραπείες που είχαν δοθεί πριν την επέμβαση δεν αύξησαν τον κίνδυνο επιπλοκών ή θανάτου.

Συμπερασματικά, η ογκομειωτική νεφρεκτομή οδήγησε σε μείζονες επιπλοκές σε 10% των περιπτώσεων ενώ 1% των ασθενών απεβίωσαν εντός 30 ημερών από την επέμβαση. Οι θεραπείες που είχαν δοθεί πριν την επέμβαση δεν αύξησαν τον κίνδυνο επιπλοκών ή θανάτου.

5. Ο συνδυασμός στερεοτακτικής ακτινοθεραπείας και ανοσοθεραπείας είναι υποσχόμενος

Η ανοσοθεραπεία με pembrolizumab είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του διαυγοκυτταρικού καρκίνου του νεφρού, οδηγώντας σε συρρίκνωση του όγκου σε ποσοστό 34%, και 7.1 μήνες επιβίωση ελεύθερη προόδου της νόσου. Η στερεοτακτική ακτινοθεραπεία (Stereotactic ablative body radiotherapySABR) είναι μια τεχνική τηε ακτινοθεραπείας που χρησιμοποιεί ειδικό εξοπλισμό για την χορήγηση υψηλής δόσης ακτινοβολίας σε έναν όγκο αποφεύγοντας τουε γύρω υγιείς ιστούς.  Το SABR αποτελεί επιλογή για ασθενείς με μεταστατικό καρκίνο νεφρού με ολιγομεταστατική νόσο, παρόλα αυτά οι ασθενείς συχνά εμφανίζουν νέες μεταστάσεις ή υποτροπή της νόσου. Η μελέτη RAPPORT ήταν μια φάσης 1/2 μελέτη που εξέτασε την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα του συνδυασμού στερεοτακτικής ακτινοθεραπείας (SABR) και ανοσοθεραπείας με  pembrolizumab.

30 ασθενείς με μεταστατικό διαυγοκυτταρικό καρκίνο νεφρού μελετήθηκαν. Οι ασθενείς έλαβαν 1 δόση  SABR σε όλες τις μεταστάσεις, ακολουθούμενης από ανοσοθεραπεία με  pembrolizumab. 4 ασθενείς είχαν 1 η περισσότερες σοβαρές επιπλοκές σχετιζόμενες με τη θεραπεία που χρειάστηκαν ενδονοσοκομειακή νοσηλεία. Δεν υπήρξαν απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές ή θανατοι. Διαπιστώθηκε έλεγχος της νόσο στο 83% των ασθενών. Η επιβίωση ελεύθερη προόδου της νόσου ήταν 15.6 μήνες και η συνολική επιβίωση στα 1 και 2 χρόνια εκτιμήθηκε σε 90% και 74%, αντίστοιχα. Μετά από παρακολούθηση 2 ετών, ο καρκίνος δεν σημείωσε νέα πρόοδο σε 92% των ασθενών.

Συμπερασματικά, ο συνδυασμός SABR και pembrolizumab στον ολιγομεταστατικό καρκίνο νεφρού είναι καλά ανεκτός και επιτυγχάνει να ελέγξει τη νόσο. Παρατηρήθηκαν μακρές ανταποκρίσεις στη θεραπεία και τα αποτελέσματα της επιβίωσης των ασθενών ήταν ενθαρρυντικά, ωστόσο απαιτούνται περισσότερες μελέτες.  

Βιβλιογραφία

  1. Motzer RJ, Porta C, Eto M et al. Phase 3 trial of lenvatinib (LEN) plus pembrolizumab (PEMBRO) or everolimus (EVE) versus sunitinib (SUN) monotherapy as a first-line treatment for patients (pts) with advanced renal cell carcinoma (RCC) (CLEAR study). J Clin Oncol 39, 2021 (suppl 6; abstr 269). 10.1200/JCO.2021.39.6_suppl.269
  2. Motzer R, Alekseev B, Rha SY et al. Lenvatinib plus Pembrolizumab or Everolimus for Advanced Renal Cell Carcinoma. N Engl J Med. 2021 Apr 8;384(14):1289-1300. doi: 10.1056/NEJMoa2035716.
  3. Pal SK, Tangen C, Thompson IM et al. Sunitinib versus cabozantinib, crizotinib or savolitinib in metastatic papillary renal cell carcinoma (pRCC): Results from the randomized phase II SWOG 1500 study. J Clin Oncol 39, 2021 (suppl 6; abstr 270). 10.1200/JCO.2021.39.6_suppl.270
  4. Choueiri TK, Bauer TD, McDermott DF et al. Phase 2 Study of the Oral Hypoxia-Inducible Factor 2α (HIF-2α) Inhibitor MK-6482 in Combination with Cabozantinib in Patients with Advanced Clear Cell Renal Cell Carcinoma (ccRCC). J Clin Oncol 39, 2021 (suppl 6; abstr 272). 10.1200/JCO.2021.39.6_suppl.272
  5. Bauer TD, Choueiri TK, Papadopoulos KP et al. The oral HIF-2 α inhibitor MK-6482 in patients with advanced clear cell renal cell carcinoma (RCC): Updated follow-up of a phase I/II study. J Clin Oncol 39, 2021 (suppl 6; abstr 273). 10.1200/JCO.2021.39.6_suppl.273
  6. Esdaille AR, Karam JA, Spiess PE et al. Peri-Operative Morbidity and Mortality in a Modern Series of Patients Treated with Cytoreductive Nephrectomy at Five Centers. J Clin Oncol 39, 2021 (suppl 6; abstr 268). 10.1200/JCO.2021.39.6_suppl.268
  7. Gan CL, Dudani S, Weill JC et al . Outcomes of First-Line Immuno-Oncology Combination Therapies in Metastatic Renal Cell Carcinoma: Results from the International mRCC Database Consortium. J Clin Oncol 39, 2021 (suppl 6; abstr 276). 10.1200/JCO.2021.39.6_suppl.276.
  8. Siva S, Bressel M, Wood S et al. Stereotactic Radiotherapy and Pembrolizumab for Oligometastatic Renal Tumors: The RAPPORT Trial. J Clin Oncol 39, 2021 (suppl 6; abstr 277). 10.1200/JCO.2021.39.6_suppl.277

Από τον Παναγιώτη Βλαχοστέργιο MD PhD
Παθολόγο Ογκολόγο, ΙΑΣΩ Θεσσαλίας, Λάρισα
Επίκουρο Καθηγητή Πανεπιστημίου Cornell, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

Newsletter

footer

Όροι Χρήσης

Κλινικές μελέτες ΕΟΠΕ

copyrights HTML